🔺فراخوان دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی
https://telegra.ph/فراخوان-دومین-سمپوزیوم-کشوری-آثار-دانشجویی-علوم-اجتماعی-01-16-2
https://telegra.ph/فراخوان-دومین-سمپوزیوم-کشوری-آثار-دانشجویی-علوم-اجتماعی-01-16-2
Telegraph
فراخوان دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی
اتحادیۀ انجمن‌های علمی دانشجویی علوم اجتماعی سراسر کشور در نظر دارد دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی را برگزار کند که مخاطب آن نه صرفاً اعضای هیئت علمی یا دانشجویان فارغ‌التحصیل و تحصیلات تکمیلی، که هر علوم اجتماعی‌خوانده و نیز هر علاقه‌مند…
📣 به صفحه «دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی» در اینستاگرام بپیوندید.
🔻🔻🔻🔻🔻
http://www.instagram.com/socialsymposium98
🔻🔻🔻🔻🔻
http://www.instagram.com/socialsymposium98
Instagram
@socialsymposium98 • Instagram photos and videos
301 Followers, 4 Following, 52 Posts - See Instagram photos and videos from @socialsymposium98
📨 راه‌های ارتباطی دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی :
📍 ایمیل:
[email protected]
📍سایت:
www.Socialsymposium.ir
📍 ایمیل:
[email protected]
📍سایت:
www.Socialsymposium.ir
📌《...و اما چرا تکرار محور ویژه؟ 》
شاید دو دلیل بتواند توضیح‌گرِ چرایی تکرار محور ویژه «مسئله دانشگاه و زیست دانشجویی» باشد:
۱- همچنان مسئله دانشگاه و زیست دانشجویی زنده است. این مسئله‌ی زنده با سازوکارها و فرایندهای پیچیده‌تر و درهم‌تنیده‌تری به مسائل دیگر نیز پیوند می‌خورد و بنابراین ای‌بسا بواسطه و ازمیانِ مسئله‌ی دانشگاه بتوان میدانِ بزرگ‌تری از میدان‌های دیگر را که با هم در نسبت‌های تقاطعی‌اند، ترسیم کرد و با آنها درگیر شد.
۲- همچنان محور آزاد و امکان چینشِ پنل‌های موضوعی مختلف به ما این امکان را می‌دهد تا ببینیم امسال «بیشتر» متن‌ها حولِ چه مسائل و موضوعاتی می‌گردد. بنابراین تکرار خلاقانه و متفاوت اگر در محور ویژه تاحدودی رخ خواهد داد، در محور آزاد خواستِ ایجادِ تغییری بالکل متفاوت در پنل‌های سمپوزیوم به‌تمامی فراهم است. امیدواریم امسال نیز موضوعاتِ متنوعِ محور آزاد درکنارِ محور ویژه وزنی برابر داشته‌باشد.
#اطلاعیه_یک
شاید دو دلیل بتواند توضیح‌گرِ چرایی تکرار محور ویژه «مسئله دانشگاه و زیست دانشجویی» باشد:
۱- همچنان مسئله دانشگاه و زیست دانشجویی زنده است. این مسئله‌ی زنده با سازوکارها و فرایندهای پیچیده‌تر و درهم‌تنیده‌تری به مسائل دیگر نیز پیوند می‌خورد و بنابراین ای‌بسا بواسطه و ازمیانِ مسئله‌ی دانشگاه بتوان میدانِ بزرگ‌تری از میدان‌های دیگر را که با هم در نسبت‌های تقاطعی‌اند، ترسیم کرد و با آنها درگیر شد.
۲- همچنان محور آزاد و امکان چینشِ پنل‌های موضوعی مختلف به ما این امکان را می‌دهد تا ببینیم امسال «بیشتر» متن‌ها حولِ چه مسائل و موضوعاتی می‌گردد. بنابراین تکرار خلاقانه و متفاوت اگر در محور ویژه تاحدودی رخ خواهد داد، در محور آزاد خواستِ ایجادِ تغییری بالکل متفاوت در پنل‌های سمپوزیوم به‌تمامی فراهم است. امیدواریم امسال نیز موضوعاتِ متنوعِ محور آزاد درکنارِ محور ویژه وزنی برابر داشته‌باشد.
#اطلاعیه_یک
📌 راهنمای ارسال نوشتار
نوشته ها می تواند در سه قالب Essay، Article و Review باشد. چکیده نوشتار (حداکثر ۵۰۰ کلمه) باید دست کم شامل عنوان، نام و نام خانوادگی نویسنده یا نویسندگان، عضویت دانشگاهی، آدرس پست الکترونیکی و شماره تماس نویسنده یا نویسندگان و بیان مشخص مسئله با موضوع باشد. تمامی نوشته ها باید از طريق «سامانه کاربران سایت اختصاصی» سمپوزیوم به نشانی:
socialsymposium.ir
یا ایمیل سمپوزیوم به نشانی:
[email protected]
ارسال شود.
#اطلاعیه_دو
نوشته ها می تواند در سه قالب Essay، Article و Review باشد. چکیده نوشتار (حداکثر ۵۰۰ کلمه) باید دست کم شامل عنوان، نام و نام خانوادگی نویسنده یا نویسندگان، عضویت دانشگاهی، آدرس پست الکترونیکی و شماره تماس نویسنده یا نویسندگان و بیان مشخص مسئله با موضوع باشد. تمامی نوشته ها باید از طريق «سامانه کاربران سایت اختصاصی» سمپوزیوم به نشانی:
socialsymposium.ir
یا ایمیل سمپوزیوم به نشانی:
[email protected]
ارسال شود.
#اطلاعیه_دو
📌 درباره سمپوزیوم؛ روحی برای بی‌روحی جهان دانشگاهی
✍🏼 روزبه آقاجری
@Socialsymposium
تلاش برای فرارفتن از هزارتوی چسبناک بوروکراسی دانشگاهی و تولید علم کذایی آن راهی دراز پیموده است؛ از «آکادمی موازی» تا مؤسسات بیرون‌ازدانشگاه مانند «رخداد تازه» و «پرسش»، از اجتماعات غیررسمی مطالعاتی دانشجویی یعنی انواع فلان‌وبهمان‌خوانی‌ها تا شکل‌های تازه خودآموزی. همه این‌ها خود را در غیریت بنیادی‌شان از ساخت دانشگاه، باز می‌یافتند و با هنجار بنیادی بیرون‌ازدانشگاه‌بودن، خود را تعریف می‌کردند. در نسبت با این غیریت رادیکال بود که بوروکراسی دانشگاه نیز می‌توانست خیالش راحت باشد که می‌تواند راه خود را برود و کسی معارضش نشود. اصل راهنمای همه آن شکل‌هایی که نام بردم، این بود که «کارِ خدا به خدا و کار قیصر به قیصر». آن شکل‌های آلترناتیو هر چند اقتدار دانشگاه ایرانی را به چالشی هردم‌ژرف‌شونده کشیدند اما تنها به‌شکلی انتزاعی توانستند به پیکره فرتوت آن نفوذ کنند. آنها ایده دانشگاه را نشانه رفتند و دیگریِ چاره‌ناپذیر فرایندهای دانشگاهی باقی ماندند اما نتوانستند چاره‌ای برای بدن متجسد آن ایده بیندیشند و با آن در اُفتند.
دگرگونی پارادایمی چند سال اخیر که به‌شکلی به درگیری‌ای ماتریالیستی‌تر و تنانی‌تر با دانشگاه انجامیده و خود را در شکوفایی بی‌بدیل کار صنفی فراگیر و متمرکز بر خود فرایندهای تولید دانش و آموزش متمرکز کرده است، نشان از دورانی تازه در حیات دانشگاه ایرانی دارد و لازم می‌آورد که شکل‌های آلترناتیو پژوهش و کندوکاو علمی از یک سو در فرایند درگیرانه‌تر با و برای خود دانشجویان و از سوی دیگر در شکل‌هایی پذیرفتنی‌تر در دانشگاه (و چه بسا مشابه با آن) صورت‌بندی شوند. «سمپوزیوم دانشجویی سراسر کشور» برآیند خلاقانه آن دگرگونی پارادایمی و بی‌دلیل نیست که برآمده از کوشش دانشجویان فعال در اتحادیه انجمن‌های علمی است.
سمپوزیوم به‌ظاهر چیزی جز همایشی دانشگاهی نیست اما هم در شکل و هم در محتوا توانسته است هم‌نهادی دیالکتیکی از غیریت و آری‌گویی باشد و همین آن را جذاب می‌کند. از به‌رسمیت‌شناختن شکل‌های نوشتاری غیررسمی تا طرح بی‌مرز و پسینی موضوعات قابل ارائه (پنل‌ها نسبت به مقالات رسیده، تعریف می‌شوند نه به صورت پیشینی)، از اجرای تماماً رسمی و قاعده‌مند آن تا شکل‌های خلاقانه ارائه. این‌ها هستند که سمپوزیوم را به تجربه‌ای یکتا بدل کرده‌اند.
تَصَوُّر جاافتاده در میان دانشجویان باعث شده که گمان کنند «این هم چیزی شبیه باقی محصولات دانشگاه است». حتماً چنین است. سمپوزیوم ازقضا هرگز نخواسته بر امواج تصویری آرمانی‌شده از خود سواری کند. اما در همان‌زمانی که می‌دانیم و می‌بینیم که از فرایندهای تثبیت‌شده دانشگاهی برآمده، باید ببینیم که چگونه به مکانی برای فراروی از هزارتوی چسبناک بوروکراسی دانشگاهی و تولید علم کذایی آن بدل شده و این، سویه انتقادی، خلاق و سرزنده آن است.
سمپوزیوم تازه در آغاز راه است اما تا همین حالا توانسته خشم استادان نام‌ونشان‌دار را بر انگیزد و شاخک‌های بوروکراسی دانشگاهی را تیز کند. بی‌تفاوتی عمومی پیکره متصلب دانشگاهی به آن را باید به فال نیک گرفت. حالا دیگر آشکار شده که اگر تلاش درهم‌تنیده دانشجویان کوشنده و خلاق اتحادیه و غیر اتحادیه نبود، مراسم ختم سمپوزیوم را خیلی پیشتر از این‌ها برپا کرده بودند.
مارکس در آخر خطوط مقدمه خود بر جلد یک کاپیتال می‌نویسد که «راه خود در پیش گیر و بگذار مردمان هر چه می‌خواهند بگویند». این، چیزی نیست جز بارگذاری مجدد آن شعار کانتی که «در به‌کارگیری خرد خود شجاع باش!» سمپوزیوم اگر بتواند تحقق این دو باشد، به هدف روشنگرانه خود رسیده است.
#تجربه‌نگاری
@Socialsymposium
✍🏼 روزبه آقاجری
@Socialsymposium
تلاش برای فرارفتن از هزارتوی چسبناک بوروکراسی دانشگاهی و تولید علم کذایی آن راهی دراز پیموده است؛ از «آکادمی موازی» تا مؤسسات بیرون‌ازدانشگاه مانند «رخداد تازه» و «پرسش»، از اجتماعات غیررسمی مطالعاتی دانشجویی یعنی انواع فلان‌وبهمان‌خوانی‌ها تا شکل‌های تازه خودآموزی. همه این‌ها خود را در غیریت بنیادی‌شان از ساخت دانشگاه، باز می‌یافتند و با هنجار بنیادی بیرون‌ازدانشگاه‌بودن، خود را تعریف می‌کردند. در نسبت با این غیریت رادیکال بود که بوروکراسی دانشگاه نیز می‌توانست خیالش راحت باشد که می‌تواند راه خود را برود و کسی معارضش نشود. اصل راهنمای همه آن شکل‌هایی که نام بردم، این بود که «کارِ خدا به خدا و کار قیصر به قیصر». آن شکل‌های آلترناتیو هر چند اقتدار دانشگاه ایرانی را به چالشی هردم‌ژرف‌شونده کشیدند اما تنها به‌شکلی انتزاعی توانستند به پیکره فرتوت آن نفوذ کنند. آنها ایده دانشگاه را نشانه رفتند و دیگریِ چاره‌ناپذیر فرایندهای دانشگاهی باقی ماندند اما نتوانستند چاره‌ای برای بدن متجسد آن ایده بیندیشند و با آن در اُفتند.
دگرگونی پارادایمی چند سال اخیر که به‌شکلی به درگیری‌ای ماتریالیستی‌تر و تنانی‌تر با دانشگاه انجامیده و خود را در شکوفایی بی‌بدیل کار صنفی فراگیر و متمرکز بر خود فرایندهای تولید دانش و آموزش متمرکز کرده است، نشان از دورانی تازه در حیات دانشگاه ایرانی دارد و لازم می‌آورد که شکل‌های آلترناتیو پژوهش و کندوکاو علمی از یک سو در فرایند درگیرانه‌تر با و برای خود دانشجویان و از سوی دیگر در شکل‌هایی پذیرفتنی‌تر در دانشگاه (و چه بسا مشابه با آن) صورت‌بندی شوند. «سمپوزیوم دانشجویی سراسر کشور» برآیند خلاقانه آن دگرگونی پارادایمی و بی‌دلیل نیست که برآمده از کوشش دانشجویان فعال در اتحادیه انجمن‌های علمی است.
سمپوزیوم به‌ظاهر چیزی جز همایشی دانشگاهی نیست اما هم در شکل و هم در محتوا توانسته است هم‌نهادی دیالکتیکی از غیریت و آری‌گویی باشد و همین آن را جذاب می‌کند. از به‌رسمیت‌شناختن شکل‌های نوشتاری غیررسمی تا طرح بی‌مرز و پسینی موضوعات قابل ارائه (پنل‌ها نسبت به مقالات رسیده، تعریف می‌شوند نه به صورت پیشینی)، از اجرای تماماً رسمی و قاعده‌مند آن تا شکل‌های خلاقانه ارائه. این‌ها هستند که سمپوزیوم را به تجربه‌ای یکتا بدل کرده‌اند.
تَصَوُّر جاافتاده در میان دانشجویان باعث شده که گمان کنند «این هم چیزی شبیه باقی محصولات دانشگاه است». حتماً چنین است. سمپوزیوم ازقضا هرگز نخواسته بر امواج تصویری آرمانی‌شده از خود سواری کند. اما در همان‌زمانی که می‌دانیم و می‌بینیم که از فرایندهای تثبیت‌شده دانشگاهی برآمده، باید ببینیم که چگونه به مکانی برای فراروی از هزارتوی چسبناک بوروکراسی دانشگاهی و تولید علم کذایی آن بدل شده و این، سویه انتقادی، خلاق و سرزنده آن است.
سمپوزیوم تازه در آغاز راه است اما تا همین حالا توانسته خشم استادان نام‌ونشان‌دار را بر انگیزد و شاخک‌های بوروکراسی دانشگاهی را تیز کند. بی‌تفاوتی عمومی پیکره متصلب دانشگاهی به آن را باید به فال نیک گرفت. حالا دیگر آشکار شده که اگر تلاش درهم‌تنیده دانشجویان کوشنده و خلاق اتحادیه و غیر اتحادیه نبود، مراسم ختم سمپوزیوم را خیلی پیشتر از این‌ها برپا کرده بودند.
مارکس در آخر خطوط مقدمه خود بر جلد یک کاپیتال می‌نویسد که «راه خود در پیش گیر و بگذار مردمان هر چه می‌خواهند بگویند». این، چیزی نیست جز بارگذاری مجدد آن شعار کانتی که «در به‌کارگیری خرد خود شجاع باش!» سمپوزیوم اگر بتواند تحقق این دو باشد، به هدف روشنگرانه خود رسیده است.
#تجربه‌نگاری
@Socialsymposium
📌 نقد اخلاقی دانشگاه؛ گفتاری پیرامون محور ویژه‌ی دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی:
«مسئله دانشگاه و زندگی دانشجویی»
@socialsymposium
✍🏼 رضا صمیم
نقد دانشگاه در ایران سابقهی چندانی ندارد. پیش از اجرای برخی سیاست‌های شبه لیبرالیِ دولت در دانشگاه و ظهور پدیدهای که اینروزها به «خصوصی‌سازی آموزشعالی» شهرت یافته است، نقد دانشگاه، نقد فرآیندهای معیوبی بود که تولید علم در این نهاد را ناممکن میساخت. البته اعتقاد ندارم که این دو نقد، یعنی نقد خصوصی‌سازی و نقد فرآیندهای تولید و ترویج علم در دانشگاه، نقدهای بیثمری است. آنچه قصد دارم در این نوشتهی کوتاه بیان کنم بحث دربارهی نقد بنیادینی است که زیر صدایِ بلند نقدهای رایج به فراموشی سپرده شده است. آن نقد بنیادین، «نقد اخلاقی دانشگاه» است. دانشگاه، در معنایی مدرن نهادی است اخلاقی. یعنی نهادی است که در آن، امکانِ تحقق آزادی فراهم می‌شود. فرد در دانشگاه مدرن، آزادی را در وجهی اصیل تجربه می‌کند. نقد بنیادین دانشگاه، نقد تمام موانعی است که امکان تحقق آزادی و تجربهی آن را در شکلی اصیل در دانشگاه ناممکن می‌کند. ذیصلاحترین افراد برای نقد اخلاقی دانشگاه دانشجویاناند یعنی کسانی که مدام چنین موانعی را تجربه می‌کنند. من از دانشجویان انتظار دارم خود را از سیطرهی هیاهوی نقدهای رایج برهانند تا بتوانند نقد بنیادین یعنی نقد اخلاقی دانشگاه را ممکن کنند. آنها باید تجربههایشان از آن موانع را بازگویند. تجربههایی که به کرات در کلاس درس، خوابگاه، فضاهای غیر رسمی دانشگاه و تشکلها با آن مواجهاند. آنها باید با جسارت استادانی را که در کلاس درس می‌خواهند نقش قیم فکری برای دانشجویان را بازی کنند به نقد بکشند. آنها باید آن ساختارها و قوانینی را که در خوابگاه‌ها یا تشکلها، «صغارت» دانشجو را پیشفرض گرفتهاند نقد کنند. تنها با این نقد بنیادین است که می‌توان تمام بیاخلاقیها در دانشگاه را برملا کرد. دانشگاه در شرایط فعلی تنها امید تحقق آزادی است و دانشجویان تنها نقادانیاند که می‌توانند با پیگیری و مداومت در نقد اخلاقی دانشگاه این تنها امید را برای ما حفظ کنند.
@socialsymposium
«مسئله دانشگاه و زندگی دانشجویی»
@socialsymposium
✍🏼 رضا صمیم
نقد دانشگاه در ایران سابقهی چندانی ندارد. پیش از اجرای برخی سیاست‌های شبه لیبرالیِ دولت در دانشگاه و ظهور پدیدهای که اینروزها به «خصوصی‌سازی آموزشعالی» شهرت یافته است، نقد دانشگاه، نقد فرآیندهای معیوبی بود که تولید علم در این نهاد را ناممکن میساخت. البته اعتقاد ندارم که این دو نقد، یعنی نقد خصوصی‌سازی و نقد فرآیندهای تولید و ترویج علم در دانشگاه، نقدهای بیثمری است. آنچه قصد دارم در این نوشتهی کوتاه بیان کنم بحث دربارهی نقد بنیادینی است که زیر صدایِ بلند نقدهای رایج به فراموشی سپرده شده است. آن نقد بنیادین، «نقد اخلاقی دانشگاه» است. دانشگاه، در معنایی مدرن نهادی است اخلاقی. یعنی نهادی است که در آن، امکانِ تحقق آزادی فراهم می‌شود. فرد در دانشگاه مدرن، آزادی را در وجهی اصیل تجربه می‌کند. نقد بنیادین دانشگاه، نقد تمام موانعی است که امکان تحقق آزادی و تجربهی آن را در شکلی اصیل در دانشگاه ناممکن می‌کند. ذیصلاحترین افراد برای نقد اخلاقی دانشگاه دانشجویاناند یعنی کسانی که مدام چنین موانعی را تجربه می‌کنند. من از دانشجویان انتظار دارم خود را از سیطرهی هیاهوی نقدهای رایج برهانند تا بتوانند نقد بنیادین یعنی نقد اخلاقی دانشگاه را ممکن کنند. آنها باید تجربههایشان از آن موانع را بازگویند. تجربههایی که به کرات در کلاس درس، خوابگاه، فضاهای غیر رسمی دانشگاه و تشکلها با آن مواجهاند. آنها باید با جسارت استادانی را که در کلاس درس می‌خواهند نقش قیم فکری برای دانشجویان را بازی کنند به نقد بکشند. آنها باید آن ساختارها و قوانینی را که در خوابگاه‌ها یا تشکلها، «صغارت» دانشجو را پیشفرض گرفتهاند نقد کنند. تنها با این نقد بنیادین است که می‌توان تمام بیاخلاقیها در دانشگاه را برملا کرد. دانشگاه در شرایط فعلی تنها امید تحقق آزادی است و دانشجویان تنها نقادانیاند که می‌توانند با پیگیری و مداومت در نقد اخلاقی دانشگاه این تنها امید را برای ما حفظ کنند.
@socialsymposium
📣 #اطلاعیه_سه
🔸مهلت ارسال چکیده و شرکت در سمپوزیوم تا پایان اسفندماه تمدید شد.
@socialunion
@socialsymposium
🔸مهلت ارسال چکیده و شرکت در سمپوزیوم تا پایان اسفندماه تمدید شد.
@socialunion
@socialsymposium
سمپوزیوم دانشجویی علوم اجتماعی ایران
📣 #اطلاعیه_سه 🔸مهلت ارسال چکیده و شرکت در سمپوزیوم تا پایان اسفندماه تمدید شد. @socialunion @socialsymposium
📣 #اطلاعیه_سه
🔸مهلت ارائه چکیده و شرکت در سمپوزیوم تا پایان اسفندماه تمدید شد.
نظر به برگزاری هرچه بهتر دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی و بهره‌مندی از حضور حداکثری دانشجویان علاقه‌مند از سراسر کشور، شورای راهبردی سمپوزیوم تصمیم بر تمدید مهلت ارسال چکیده‌متن‌ها گرفت. بدین ترتیب، علاقه‌مندان می‌توانند چکیده‌های خویش را تا ۲۹ اسفندماه به سایت یا ایمیل سمپوزیوم ارسال نمایند. فرصت ارائه اصل نوشتار نیز به روال پیشین، ۳۰ فروردین‌ماه است.
@SocialUnion
@Socialsymposium
🔸مهلت ارائه چکیده و شرکت در سمپوزیوم تا پایان اسفندماه تمدید شد.
نظر به برگزاری هرچه بهتر دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی و بهره‌مندی از حضور حداکثری دانشجویان علاقه‌مند از سراسر کشور، شورای راهبردی سمپوزیوم تصمیم بر تمدید مهلت ارسال چکیده‌متن‌ها گرفت. بدین ترتیب، علاقه‌مندان می‌توانند چکیده‌های خویش را تا ۲۹ اسفندماه به سایت یا ایمیل سمپوزیوم ارسال نمایند. فرصت ارائه اصل نوشتار نیز به روال پیشین، ۳۰ فروردین‌ماه است.
@SocialUnion
@Socialsymposium
📣 فراخوان بخش فیلم و عکس دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی
🔺 محور ویژه: مسئله دانشگاه و زندگی دانشجویی
🔺 محور آزاد: بدون محدودیت موضوعی
▫️مهلت ارسال فیلم و عکس: ۲۹ اسفند ۹۷
▪️اعلام‌پذیرش فیلم و عکس: ۱۵ فروردین ۹۸
🕓اردیبهشت ماه ۹۸ دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
✅اطلاعات بیشتر در سایت همایش به نشانی : socialsymposium.ir
🔻🔻🔻🔻
@Socialsymposium
🔺 محور ویژه: مسئله دانشگاه و زندگی دانشجویی
🔺 محور آزاد: بدون محدودیت موضوعی
▫️مهلت ارسال فیلم و عکس: ۲۹ اسفند ۹۷
▪️اعلام‌پذیرش فیلم و عکس: ۱۵ فروردین ۹۸
🕓اردیبهشت ماه ۹۸ دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
✅اطلاعات بیشتر در سایت همایش به نشانی : socialsymposium.ir
🔻🔻🔻🔻
@Socialsymposium
«فُرم جُستار در سمپوزیوم کشوریِ آثار علوم اجتماعی»
✍🏼عماد مرتضوی
#بازنشر
@Socialsymposium
قالبِ جُستار به مثابه یک فرمِ برگزیده برای نخستین سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی کشور پیشنهاد شده است. اما وقتی از جستار حرف می‌زنیم در عمل از چه حرف می‌زنیم؟ این متنِ کوتاه در مورد ایده‌ی ماست از جستار در این بسترِ خاص...
جستار، این فرمِ سرکش، به این راحتی تن به تعریف‌های دوخطی نمی‌دهد. جستارهایِ فراوانی نوشته شده در بابِ چیستیِ فرم جستار. جستار را می‌شود نوعی دهن‌کجی دید به مرزهای تثبیت‌شده‌ی دیسیپلین‌ها. جستار در سرحدات هنر و علم اتفاق می‌افتد؛ جایی بین نوشتار شخصی محض و متن آکادمیک، بر مرزهای ادبیات و فلسفه. نه مثل ادبیات عرصه‌ی خلاقیت و زبان‌ورزیِ ناب است نه چارچوب‌های کُشنده‌ی متنِ آکادمیک را دارد. جستارها کابوسِ کتاب‌دارها هستند چرا که در ردیفِ موضوعیِ هیچ کتابخانه‌ای جا نمی‌گیرند...
🔻🔻🔻
📌 پی‌دی اف کامل متنِ «فُرم جُستار در سمپوزیومِ کشوری آثار علوم اجتماعی» در:
@Socialsymposium
✍🏼عماد مرتضوی
#بازنشر
@Socialsymposium
قالبِ جُستار به مثابه یک فرمِ برگزیده برای نخستین سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی کشور پیشنهاد شده است. اما وقتی از جستار حرف می‌زنیم در عمل از چه حرف می‌زنیم؟ این متنِ کوتاه در مورد ایده‌ی ماست از جستار در این بسترِ خاص...
جستار، این فرمِ سرکش، به این راحتی تن به تعریف‌های دوخطی نمی‌دهد. جستارهایِ فراوانی نوشته شده در بابِ چیستیِ فرم جستار. جستار را می‌شود نوعی دهن‌کجی دید به مرزهای تثبیت‌شده‌ی دیسیپلین‌ها. جستار در سرحدات هنر و علم اتفاق می‌افتد؛ جایی بین نوشتار شخصی محض و متن آکادمیک، بر مرزهای ادبیات و فلسفه. نه مثل ادبیات عرصه‌ی خلاقیت و زبان‌ورزیِ ناب است نه چارچوب‌های کُشنده‌ی متنِ آکادمیک را دارد. جستارها کابوسِ کتاب‌دارها هستند چرا که در ردیفِ موضوعیِ هیچ کتابخانه‌ای جا نمی‌گیرند...
🔻🔻🔻
📌 پی‌دی اف کامل متنِ «فُرم جُستار در سمپوزیومِ کشوری آثار علوم اجتماعی» در:
@Socialsymposium
سمپوزیوم دانشجویی علوم اجتماعی ایران
«فُرم جُستار در سمپوزیوم کشوریِ آثار علوم اجتماعی» ✍🏼عماد مرتضوی #بازنشر @Socialsymposium قالبِ جُستار به مثابه یک فرمِ برگزیده برای نخستین سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی کشور پیشنهاد شده است. اما وقتی از جستار حرف می‌زنیم در عمل از چه حرف می‌زنیم؟…
جُستار_سمپوزیوم_کشوری_آثار_علوم.pdf
280.5 KB
📌 پی‌دی اف کامل متنِ «فُرم جُستار در سمپوزیومِ کشوری آثار علوم اجتماعی»
✍🏼 عماد مرتضوی
🔻🔻🔻
@Socialsymposium
#بازنشر
✍🏼 عماد مرتضوی
🔻🔻🔻
@Socialsymposium
#بازنشر
📌 سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی: شورش علیه مسیر مرسوم «دانشجویی» در آکادمی
@socialsymposium
✍🏼 حسام حسین‌زاده
همان نخستین روزهای حضور در آکادمی علوم اجتماعی در دورۀ کارشناسی بود که از استاد عظمایی شنیدم کارشناسی دورۀ «شنیدن» است نه حرف‌زدن یا پژوهش‌کردن. بعدها فهمیدم در این مسیر توافقی بین‌الاذهانی وجود دارد که کارشناسی ارشد دورۀ آموختن نصفه و نیمۀ پژوهش و دکتری دورۀ پژوهشگرشدن است. سخن‌گفتن کجاست؟ بماند برای وقتی که استاد شدیم!
به گمانم مسئله چندان پیچیده نیست، دانشجو برای آکادمی همچون بمبی می‌ماند که پیش از خنثی‌کردنش حتی لحظه‌ای نباید به حال خود رها شود. خنثی‌کردن دانشجو در واقع همان لحظۀ اعطای مدرک دکتری به اوست. زمانی که اون دیگر دکتری در جمع «دکترها»ست نه دانشجویی در جمع «دانشجوها»، سخن‌گفتنش ایرادی ندارد چون او حالا چنان منفعل و مقلّد است که نمی‌تواند خطری برای نظم موجود ایجاد کند، او که هرگز در معرض گفت‌وگویی واقعی قرار نگرفته و درنیافته که چگونه در جریان گفت‌وگو آگاهی‌اش دچار دگرگونی می‌شود، تصور می‌کند دگرگونی آگاهی‌اش امری خطرناک است. تصوری که می‌توانیم رد پای آن را در منش و روش بسیاری از اساتید دانشگاه ببینیم. اساتیدی که حتی از تغییر طرح درس یا منابع درسی‌شان نیز می‌هراسند. آنها از هر تغییری، از هر «شنیدنی» می‌هراستند چون تصور می‌کنند دورۀ «شنیدن» را پشت سر گذاشته‌اند و حالا دورۀ «گفتن» است.
سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی به گمانم تلاشی است برای برهم‌زدن این نظم مرسوم، نظمی که بی‌تعارف نتیجه‌ای جز اختگی دانشجویان علوم اجتماعی نداشته و نخواهد داشت. بناست دانشجویان بدون ترس از ساختارهای محدودکننده و سرکوبگری که هر روز در جای‌جای آکادمی گردنشان را می‌فشارد خود را در معرض گفت‌وشنود قرار دهند، از ایده‌هایشان صحبت کنند و ایده‌های دیگران را بشنوند، دیگران را نقد کنند و نقد دیگران بر ایدۀ خود را بشنوند، بدون اینکه تصور کنند با نقدشدن حیثیت و شرافتشان لکه‌دار می‌شود. تحقق امکان گفت‌وگو می‌تواند مهم‌ترین دستاورد سمپوزیوم برای دومین سال پیاپی باشد، اما برای اینکه ببینیم آیا واقعاً سمپوزیوم موفق می‌شود دوباره این امکان را به شکلی گسترده‌تر و انتقادی‌تر فراهم کند، باید چند ماهی صبر کنیم.
@socialsymposium
@socialsymposium
✍🏼 حسام حسین‌زاده
همان نخستین روزهای حضور در آکادمی علوم اجتماعی در دورۀ کارشناسی بود که از استاد عظمایی شنیدم کارشناسی دورۀ «شنیدن» است نه حرف‌زدن یا پژوهش‌کردن. بعدها فهمیدم در این مسیر توافقی بین‌الاذهانی وجود دارد که کارشناسی ارشد دورۀ آموختن نصفه و نیمۀ پژوهش و دکتری دورۀ پژوهشگرشدن است. سخن‌گفتن کجاست؟ بماند برای وقتی که استاد شدیم!
به گمانم مسئله چندان پیچیده نیست، دانشجو برای آکادمی همچون بمبی می‌ماند که پیش از خنثی‌کردنش حتی لحظه‌ای نباید به حال خود رها شود. خنثی‌کردن دانشجو در واقع همان لحظۀ اعطای مدرک دکتری به اوست. زمانی که اون دیگر دکتری در جمع «دکترها»ست نه دانشجویی در جمع «دانشجوها»، سخن‌گفتنش ایرادی ندارد چون او حالا چنان منفعل و مقلّد است که نمی‌تواند خطری برای نظم موجود ایجاد کند، او که هرگز در معرض گفت‌وگویی واقعی قرار نگرفته و درنیافته که چگونه در جریان گفت‌وگو آگاهی‌اش دچار دگرگونی می‌شود، تصور می‌کند دگرگونی آگاهی‌اش امری خطرناک است. تصوری که می‌توانیم رد پای آن را در منش و روش بسیاری از اساتید دانشگاه ببینیم. اساتیدی که حتی از تغییر طرح درس یا منابع درسی‌شان نیز می‌هراسند. آنها از هر تغییری، از هر «شنیدنی» می‌هراستند چون تصور می‌کنند دورۀ «شنیدن» را پشت سر گذاشته‌اند و حالا دورۀ «گفتن» است.
سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی به گمانم تلاشی است برای برهم‌زدن این نظم مرسوم، نظمی که بی‌تعارف نتیجه‌ای جز اختگی دانشجویان علوم اجتماعی نداشته و نخواهد داشت. بناست دانشجویان بدون ترس از ساختارهای محدودکننده و سرکوبگری که هر روز در جای‌جای آکادمی گردنشان را می‌فشارد خود را در معرض گفت‌وشنود قرار دهند، از ایده‌هایشان صحبت کنند و ایده‌های دیگران را بشنوند، دیگران را نقد کنند و نقد دیگران بر ایدۀ خود را بشنوند، بدون اینکه تصور کنند با نقدشدن حیثیت و شرافتشان لکه‌دار می‌شود. تحقق امکان گفت‌وگو می‌تواند مهم‌ترین دستاورد سمپوزیوم برای دومین سال پیاپی باشد، اما برای اینکه ببینیم آیا واقعاً سمپوزیوم موفق می‌شود دوباره این امکان را به شکلی گسترده‌تر و انتقادی‌تر فراهم کند، باید چند ماهی صبر کنیم.
@socialsymposium
🔶 محورها و زیرمحورهای پیشنهادیِ محور ویژۀ دومین سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی کشور
@socialsymposium
#بازنشر
شایان ذکر است تمامی محورهایی که در ادامه می‌آید، صرفاً محورهایِ پیشنهادی و زیرمحورها نیز روشنگر ابعاد مختلف آن هستند. از همین رو، اگر ایده‌ای ذیلِ محورهایِ پیشنهادی نگنجد و یا بُعدی از محورها مغفول مانده باشد، ما از دریافتِ آن از سوی شما استقبال می‌کنیم. از سوی دیگر، بدیهی به نظر می‌رسد که همۀ ابعاد پیشنهادیِ محورها مخالفت و موافقت‌هایِ نظری و تجربی را برمی‌انگیزاند. شورایِ راهبردیِ همایش، رو به هر شکی از استدلال‌ورزیِ متقن و نو گشوده است:
🔸دانشگاه و منطق بازار
خصوصی‌سازی/پولی‌سازی دانشگاه‌ها و تجربۀ زیستۀ دانشجویان
تفاوت تجارب دانشجویی در دانشگاه‌های دولتی و غیردولتی
محتوای آموزشی، بازار کار و بحران اشتغال
جهانی‌شدن و دانشگاه
خرید و فروش پایان‌نامه و مقالات
خودگردانی دانشگاه
بدهکارسازی دانشجویان و حیات دانشگاهی
موقتی‌سازی اعضای هئیت علمی
تجربۀ زیستۀ دانشجویان از طرح کارورزی
تجربه‌نگاری از کار هنگام تحصیل
سیاست «دانشگاه کارآفرین»؛ ملزومات و عواقب آن
🔹 جامعه و میدان دانشگاه
زیست شبانۀ دانشجویان
اعتماد اجتماعی میان/نسبت به دانشجویان
اعتقادات دینی نزد دانشجویان
رابطۀ مرکز- پیرامون و محرومیت
تجربۀ زندگی در خانه‌های دانشجویی
مدرنیزاسیون دانشگاه در ایران
جایگاه دانشگاه در نظام اجتماعی ایران
دانشجویان و شبکه‌های مجازی
جنسیت و نظام آموزشی
آسیب‌های اجتماعی دانشجویان (خودکشی، اعتیاد و..)
رسالت اجتماعی دانشگاه
مدرک‌گرایی و منزلت اجتماعی
دانشگاه و بازتولید نابرابری‌های اجتماعی
دانشجویان و مطالبات صنفی
دانشگاه و اقلیت‌ها (قومی-مذهبی)
🔸 دانشگاه و عرصۀ سیاست
پدیدارشناسی تجربۀ کنشگری دانشجویان
شهروندی دانشگاهی و حقوق دانشجویان
رابطۀ دولت و دانشگاه
فرایند تصمیم‌سازی و استقلال دانشگاه
تبعات سیاست بومی‌گزینی
ساخت قدرت در حیات دانشگاهی
🔹 کلاس درس و محیط دانشگاه
کشاکش تصورات و واقعیات
تبعیض، نابرابری و آرایش طبقاتی
تقلب علمی
دانشگاه و تجارب عاطفی
مکانیسم‌های جذب هئیت علمی
فضا-زمان در دانشگاه
ارزش‌ها در فضای رسمی و غیررسمی
دانشگاه و مسئلۀ نخبگی
تشکل‌زدایی و زوال فعالیت‌های جمعی
بی‌انگیزگی و جدیت‌زدایی در کلاس درس
🔸خوابگاه
سیاست‌های کنترلی و مراقبتی
تجربۀ دانشجویان از تبعات برون‌سپاری خدمات رفاهی
شکاف زندگی عمومی و خصوصی
پیامدهای پراکنده‌سازی جغرافیایی خوابگاه‌ها
چگونگی مصرف اوقات فراغت
@socialsymposium
🔻🔻🔻
📌 جهت کسب اطلاعات بیشتر و ثبت نام و ارسال اثر به سمپوزیوم به آدرس اینترنتیِ آن: http://socialsymposium.ir مراجعه نمایید.
@socialsymposium
#بازنشر
شایان ذکر است تمامی محورهایی که در ادامه می‌آید، صرفاً محورهایِ پیشنهادی و زیرمحورها نیز روشنگر ابعاد مختلف آن هستند. از همین رو، اگر ایده‌ای ذیلِ محورهایِ پیشنهادی نگنجد و یا بُعدی از محورها مغفول مانده باشد، ما از دریافتِ آن از سوی شما استقبال می‌کنیم. از سوی دیگر، بدیهی به نظر می‌رسد که همۀ ابعاد پیشنهادیِ محورها مخالفت و موافقت‌هایِ نظری و تجربی را برمی‌انگیزاند. شورایِ راهبردیِ همایش، رو به هر شکی از استدلال‌ورزیِ متقن و نو گشوده است:
🔸دانشگاه و منطق بازار
خصوصی‌سازی/پولی‌سازی دانشگاه‌ها و تجربۀ زیستۀ دانشجویان
تفاوت تجارب دانشجویی در دانشگاه‌های دولتی و غیردولتی
محتوای آموزشی، بازار کار و بحران اشتغال
جهانی‌شدن و دانشگاه
خرید و فروش پایان‌نامه و مقالات
خودگردانی دانشگاه
بدهکارسازی دانشجویان و حیات دانشگاهی
موقتی‌سازی اعضای هئیت علمی
تجربۀ زیستۀ دانشجویان از طرح کارورزی
تجربه‌نگاری از کار هنگام تحصیل
سیاست «دانشگاه کارآفرین»؛ ملزومات و عواقب آن
🔹 جامعه و میدان دانشگاه
زیست شبانۀ دانشجویان
اعتماد اجتماعی میان/نسبت به دانشجویان
اعتقادات دینی نزد دانشجویان
رابطۀ مرکز- پیرامون و محرومیت
تجربۀ زندگی در خانه‌های دانشجویی
مدرنیزاسیون دانشگاه در ایران
جایگاه دانشگاه در نظام اجتماعی ایران
دانشجویان و شبکه‌های مجازی
جنسیت و نظام آموزشی
آسیب‌های اجتماعی دانشجویان (خودکشی، اعتیاد و..)
رسالت اجتماعی دانشگاه
مدرک‌گرایی و منزلت اجتماعی
دانشگاه و بازتولید نابرابری‌های اجتماعی
دانشجویان و مطالبات صنفی
دانشگاه و اقلیت‌ها (قومی-مذهبی)
🔸 دانشگاه و عرصۀ سیاست
پدیدارشناسی تجربۀ کنشگری دانشجویان
شهروندی دانشگاهی و حقوق دانشجویان
رابطۀ دولت و دانشگاه
فرایند تصمیم‌سازی و استقلال دانشگاه
تبعات سیاست بومی‌گزینی
ساخت قدرت در حیات دانشگاهی
🔹 کلاس درس و محیط دانشگاه
کشاکش تصورات و واقعیات
تبعیض، نابرابری و آرایش طبقاتی
تقلب علمی
دانشگاه و تجارب عاطفی
مکانیسم‌های جذب هئیت علمی
فضا-زمان در دانشگاه
ارزش‌ها در فضای رسمی و غیررسمی
دانشگاه و مسئلۀ نخبگی
تشکل‌زدایی و زوال فعالیت‌های جمعی
بی‌انگیزگی و جدیت‌زدایی در کلاس درس
🔸خوابگاه
سیاست‌های کنترلی و مراقبتی
تجربۀ دانشجویان از تبعات برون‌سپاری خدمات رفاهی
شکاف زندگی عمومی و خصوصی
پیامدهای پراکنده‌سازی جغرافیایی خوابگاه‌ها
چگونگی مصرف اوقات فراغت
@socialsymposium
🔻🔻🔻
📌 جهت کسب اطلاعات بیشتر و ثبت نام و ارسال اثر به سمپوزیوم به آدرس اینترنتیِ آن: http://socialsymposium.ir مراجعه نمایید.
سمپوزیوم علوم اجتماعی -
سمپوزیوم علوم اجتماعی سمپوزیوم علوم اجتماعی - محفلی ریزوماتیک برای دانشجویان علوم اجتماعی
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🎥 در نخستین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی چه گذشت:
@socialsymposium
🕗اردیبهشت ماه ۱۳۹۷
🔸دانشگاه تربیت مدرس
🔻🔻🔻
@socialsymposium
@socialsymposium
🕗اردیبهشت ماه ۱۳۹۷
🔸دانشگاه تربیت مدرس
🔻🔻🔻
@socialsymposium
سمپوزیوم دانشجویی علوم اجتماعی ایران
📣 فراخوان بخش فیلم و عکس دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی 🔺 محور ویژه: مسئله دانشگاه و زندگی دانشجویی 🔺 محور آزاد: بدون محدودیت موضوعی ▫️مهلت ارسال فیلم و عکس: ۲۹ اسفند ۹۷ ▪️اعلام‌پذیرش فیلم و عکس: ۱۵ فروردین ۹۸ 🕓اردیبهشت ماه ۹۸ دانشکده علوم…
🔶《 چرا مستند ؟》
✍🏼 آیدین باقری
@socialsymposium
بدون آنکه مقدمه چینی کنیم مواجهه با این سوال کوتاه دو وضعیت را در برابرمان نمایان می سازد :
📌 وضیت اول : عمده دانشجویان علوم اجتماعی بنا بر سنت آکادمی رسمی، غایت دانشجو را فارغ از فعالیت های انجمنی ، فرهنگی و ... در تولید محتوا چه از نوع مقاله های ظاهراً استاندارد و چه از نوع پایان‌نامه های مطلوب اساتید می بییند.آنچه که بوروکراسی دانشگاهی هم پیمان با برخی اساتید به غالب دانشجویان تحمیل می کند . نمی‌خواهیم تمام این تلاش‌ها را ناصواب بدانیم و انجام آنها را بیهوده بخوانیم، اما ساز و کار تعریف شده آنچنان مشخص و از پیش تعیین شده است که گویی حتی اندیشیدن یا مواجهه به زبان دیگر و بهره بردن از سایر ابزار و رسانه های موجود غیر قابل تصور، عبث و فاقد اعتبار علمی انگاشته می‌شود.شرایطی که مدام در حال بازتولید و نه فرم های نگریستن بلکه یکسان نگریستن را تحمیل می کند .
📌 وضعیت دوم : لازم نیست اشاره کنیم تا چه اندازه وضعیت کتاب و کتاب خوان در موقعیت فعلی اسفبار است. در شرایط موجود به نظر می رسد ( اگر بخواهیم کاملا بدبینانه بنگریم ) این قول که خود می نویسیم و خود می خوانیم تعبیر بسیار صحیحی برای حال کنونی مان است . جامعه شناسی به اندازه کافی در دایره مفاهیم و واژگان غیر قابل فهم برای عامه محدود شده است تا هر بار لب به سخن می‌گشاید پنداریم این علم و عالمانش از مریخ هبوط کرده است . فاصله ایجاد شده میان آنچه اصحاب علوم اجتماعی می خوانند و می گویند با جامعه و مردمان خیابان فرسنگ هاست . آنچنان که حتی ارجاع به نوشته های اندیشمندانی همچون جلال آل احمد و علی شریعتی نتواند راهکاری برای رفع گسل به وجود آمده باشد . این نه به معنای عدم یا فقدان تمرکز دانشمندان و دانشجویان علوم اجتماعی بلکه عدم توفیق برای حضور در فضاهای عمومی است .
مواجهه : اکنون جامعه شناسی برای خروج از چنین رخوتی، رسانه ای را برگزیده که البته چندان تازه و نو نیست و سابقه آن را می توان در سینما یافت . مستند جامعه شناختی که چند سالی‌ست در ایران افراد و گروه های مختلف سعی در معرفی و به‌کارگیری‌اش دارند، می خواهد مسئله اجتماعی را بر اساس رویکردهای نظری و پژوهشی در یک قاب به تصویر بکشد، مساله ای که شاید در روزمرگی ما آن چنان عادی و دم دستی باشد که حتی به فکرمان خطور نکند تا چه اندازه می تواند فهم ما از موقعیتمان را تغییر دهد. مستند جامعه شناختی می تواند چهارراهی برای هم سطح کردن بدنه جامعه و فهم تئوریک دانشمندان علوم اجتماعی باشد. رسانه ای که پتانسیل آن را دارد تا ظرف مدت کوتاهی مخاطبان بیشماری را در مقایسه با حجم انبوه نوشته ها و کتاب های این حوزه به سوی خود جذب کند . دانشجوی علوم اجتماعی می تواند مساله را در قالبی جدید طرح و عمومی کند، بی آنکه ملزم به رعایت قوانین و قراردادهای نانوشته عناصر زیبایی شناسی تصویر و سینما باشد . برای ساخت آن کافی است مساله در ذهن جامعه شناس – مستند ساز پرداخته و شکلِ تصویری یابد؛ روایتی که مبتنی بر همان اصول تعلیم دیده شده اما با ابزاری متفاوت است .
🔻🔻🔻
@socialsymposium
✍🏼 آیدین باقری
@socialsymposium
بدون آنکه مقدمه چینی کنیم مواجهه با این سوال کوتاه دو وضعیت را در برابرمان نمایان می سازد :
📌 وضیت اول : عمده دانشجویان علوم اجتماعی بنا بر سنت آکادمی رسمی، غایت دانشجو را فارغ از فعالیت های انجمنی ، فرهنگی و ... در تولید محتوا چه از نوع مقاله های ظاهراً استاندارد و چه از نوع پایان‌نامه های مطلوب اساتید می بییند.آنچه که بوروکراسی دانشگاهی هم پیمان با برخی اساتید به غالب دانشجویان تحمیل می کند . نمی‌خواهیم تمام این تلاش‌ها را ناصواب بدانیم و انجام آنها را بیهوده بخوانیم، اما ساز و کار تعریف شده آنچنان مشخص و از پیش تعیین شده است که گویی حتی اندیشیدن یا مواجهه به زبان دیگر و بهره بردن از سایر ابزار و رسانه های موجود غیر قابل تصور، عبث و فاقد اعتبار علمی انگاشته می‌شود.شرایطی که مدام در حال بازتولید و نه فرم های نگریستن بلکه یکسان نگریستن را تحمیل می کند .
📌 وضعیت دوم : لازم نیست اشاره کنیم تا چه اندازه وضعیت کتاب و کتاب خوان در موقعیت فعلی اسفبار است. در شرایط موجود به نظر می رسد ( اگر بخواهیم کاملا بدبینانه بنگریم ) این قول که خود می نویسیم و خود می خوانیم تعبیر بسیار صحیحی برای حال کنونی مان است . جامعه شناسی به اندازه کافی در دایره مفاهیم و واژگان غیر قابل فهم برای عامه محدود شده است تا هر بار لب به سخن می‌گشاید پنداریم این علم و عالمانش از مریخ هبوط کرده است . فاصله ایجاد شده میان آنچه اصحاب علوم اجتماعی می خوانند و می گویند با جامعه و مردمان خیابان فرسنگ هاست . آنچنان که حتی ارجاع به نوشته های اندیشمندانی همچون جلال آل احمد و علی شریعتی نتواند راهکاری برای رفع گسل به وجود آمده باشد . این نه به معنای عدم یا فقدان تمرکز دانشمندان و دانشجویان علوم اجتماعی بلکه عدم توفیق برای حضور در فضاهای عمومی است .
مواجهه : اکنون جامعه شناسی برای خروج از چنین رخوتی، رسانه ای را برگزیده که البته چندان تازه و نو نیست و سابقه آن را می توان در سینما یافت . مستند جامعه شناختی که چند سالی‌ست در ایران افراد و گروه های مختلف سعی در معرفی و به‌کارگیری‌اش دارند، می خواهد مسئله اجتماعی را بر اساس رویکردهای نظری و پژوهشی در یک قاب به تصویر بکشد، مساله ای که شاید در روزمرگی ما آن چنان عادی و دم دستی باشد که حتی به فکرمان خطور نکند تا چه اندازه می تواند فهم ما از موقعیتمان را تغییر دهد. مستند جامعه شناختی می تواند چهارراهی برای هم سطح کردن بدنه جامعه و فهم تئوریک دانشمندان علوم اجتماعی باشد. رسانه ای که پتانسیل آن را دارد تا ظرف مدت کوتاهی مخاطبان بیشماری را در مقایسه با حجم انبوه نوشته ها و کتاب های این حوزه به سوی خود جذب کند . دانشجوی علوم اجتماعی می تواند مساله را در قالبی جدید طرح و عمومی کند، بی آنکه ملزم به رعایت قوانین و قراردادهای نانوشته عناصر زیبایی شناسی تصویر و سینما باشد . برای ساخت آن کافی است مساله در ذهن جامعه شناس – مستند ساز پرداخته و شکلِ تصویری یابد؛ روایتی که مبتنی بر همان اصول تعلیم دیده شده اما با ابزاری متفاوت است .
🔻🔻🔻
@socialsymposium
🔴 چارچوب پیشنهادی برای ارسال فیلم به همایش
@Socialsymposium
نکات قابل توجه در ساخت و ارسال و داوری فیلم ها:
🔸 شرکت در این فراخوان برای دانشجویان همه رشته ها آزاد است.
🔹 هیچ محدودیت تکنیکی و ابزاری برای تولید فیلم وجود ندارد.
📍تبصره ۱: فیلم اگر واجد نریشن، مصاحبه و گفتگو باشد، لازم است صدای فیلم واضح باشد.
📍تبصره ۲: لازم است کیفیت تصاویر به صورتی باشد که فیلم در هنگام پخش در ابعاد بزرگتر از صفحه نمایش تلویزیون آسیب کمتری ببیند. بنابراین توصیه می شود که رزولیشن حداقل فیلم ها ۵۷۶×۷۲۰ (معادل نسخه DVD ) باشد.
🔸 زمان فیلم‌ها از ده دقیقه تا نود دقیقه باشند
🔹 فیلم ها الزامی به تیتراژ کامل ندارند، اما لازم است که نام فیلم و فیلمساز و سال تولید در ابتدا یا انتهای فیلم قید شود.
🔸 فیلم سازها لازم است فرم شرکت در فراخوان را پر کنند و در حداکثر ۲۰۰ کلمه موضوع فیلم خود را توضیح دهند.
🔹 لازم است همه فیلم ها در دو نسخه DVD ارسال شوند و مشخصات فیلم و فیلمساز روی آن ها قید شوند.
🔸 فیلم ها بر اساس شیوه های مرسوم در جشنواره های سینمایی و بر مبنای توانایی تکنیکی فیلمساز در تصویربرداری، تدوین و... داوری نخواهند شد. آنچه مورد توجه قرار خواهد گرفت توانایی فیلمساز در خوانش انتقادی زیست دانشجویی (در محور ویژه) است و الزامات تکنیکی نیز بر همین مبنا قضاوت خواهند شد.
🔹 فیلم های منتخب در اردیبهشت ماه ۹۸ معرفی خواهند شد و با دعوت از فیلمسازان از تمامی آن ها با تقدیم هدایایی تقدیر به عمل خواهد آمد.
🔸 فیلم های منتخب با حضور فیلمسازان در زمانی که متعاقباً اعلام خواهد شد به نمایش درخواهند آمد.
📍تبصره ۱: فیلم های منتخب رتبه بندی نخواهند شد.
📍تبصره ۲: تعداد فیلم های منتخب بسته به نظر داوران و ویژگی های آثار ارسالی دارد.
برای کسب اطلاعات بیشتر با شماره زیر تماس حاصل فرمایید:
📞 ۰۹۲۱۴۰۱۱۲۶۵
🔻🔻🔻
@Socialsymposium
@Socialsymposium
نکات قابل توجه در ساخت و ارسال و داوری فیلم ها:
🔸 شرکت در این فراخوان برای دانشجویان همه رشته ها آزاد است.
🔹 هیچ محدودیت تکنیکی و ابزاری برای تولید فیلم وجود ندارد.
📍تبصره ۱: فیلم اگر واجد نریشن، مصاحبه و گفتگو باشد، لازم است صدای فیلم واضح باشد.
📍تبصره ۲: لازم است کیفیت تصاویر به صورتی باشد که فیلم در هنگام پخش در ابعاد بزرگتر از صفحه نمایش تلویزیون آسیب کمتری ببیند. بنابراین توصیه می شود که رزولیشن حداقل فیلم ها ۵۷۶×۷۲۰ (معادل نسخه DVD ) باشد.
🔸 زمان فیلم‌ها از ده دقیقه تا نود دقیقه باشند
🔹 فیلم ها الزامی به تیتراژ کامل ندارند، اما لازم است که نام فیلم و فیلمساز و سال تولید در ابتدا یا انتهای فیلم قید شود.
🔸 فیلم سازها لازم است فرم شرکت در فراخوان را پر کنند و در حداکثر ۲۰۰ کلمه موضوع فیلم خود را توضیح دهند.
🔹 لازم است همه فیلم ها در دو نسخه DVD ارسال شوند و مشخصات فیلم و فیلمساز روی آن ها قید شوند.
🔸 فیلم ها بر اساس شیوه های مرسوم در جشنواره های سینمایی و بر مبنای توانایی تکنیکی فیلمساز در تصویربرداری، تدوین و... داوری نخواهند شد. آنچه مورد توجه قرار خواهد گرفت توانایی فیلمساز در خوانش انتقادی زیست دانشجویی (در محور ویژه) است و الزامات تکنیکی نیز بر همین مبنا قضاوت خواهند شد.
🔹 فیلم های منتخب در اردیبهشت ماه ۹۸ معرفی خواهند شد و با دعوت از فیلمسازان از تمامی آن ها با تقدیم هدایایی تقدیر به عمل خواهد آمد.
🔸 فیلم های منتخب با حضور فیلمسازان در زمانی که متعاقباً اعلام خواهد شد به نمایش درخواهند آمد.
📍تبصره ۱: فیلم های منتخب رتبه بندی نخواهند شد.
📍تبصره ۲: تعداد فیلم های منتخب بسته به نظر داوران و ویژگی های آثار ارسالی دارد.
برای کسب اطلاعات بیشتر با شماره زیر تماس حاصل فرمایید:
📞 ۰۹۲۱۴۰۱۱۲۶۵
🔻🔻🔻
@Socialsymposium
📨 راه‌های ارتباطی دومین سمپوزیوم کشوری آثار دانشجویی علوم اجتماعی:
📍 ایمیل:
[email protected]
📍سایت:
www.socialsymposium.ir
📍کانال تلگرام:
@socialsymposium
📍صفحه اینستاگرام:
https://instagram.com/socialsymposium98?utm_source=ig_profile_share&igshid=zrzfcwdhpv1l
📍ایمیل ارسال عکس:
[email protected]
🔻🔻🔻
@socialsymposium
📍 ایمیل:
[email protected]
📍سایت:
www.socialsymposium.ir
📍کانال تلگرام:
@socialsymposium
📍صفحه اینستاگرام:
https://instagram.com/socialsymposium98?utm_source=ig_profile_share&igshid=zrzfcwdhpv1l
📍ایمیل ارسال عکس:
[email protected]
🔻🔻🔻
@socialsymposium
🔘 پاسخ‌هایی به پرسش‌هایِ غالب طرح شده در خصوصِ ارسالِ اثر به سمپوزیوم دانشجویی علوم اجتماعی:
#بازنشر
@Socialsymposium
🔸۱.آیا جُستار نیاز به چکیده دارد؟
🔹جواب: طبعاً نه به همان فُرمتی که ارسالِ چکیده برای مقاله نیاز هست. اما می‌توان موضوعِ جُستار یا ایده‌ی آن را خیلی کوتاه و در قالب دویست الی سیصد کلمه برایِ سمپوزیوم تا پایانِ مهلتِ ارسال چکیده (پایانِ اسفندماه) ارسال کرد که داوران در جریانِ ایده‌ی نویسنده-به‌منظورِ پنل‌بندی‌هایِ مقتضیِ سمپوزیوم- باشند.
🔸۲.آیا می‌شود کارِ تکراری که قبلاً نوشته شده را به سمپوزیوم بفرستیم؟
🔹جواب: کار چاپ نشده باشد. زمانِ نگارش آن مهم نیست، مهم این است که پیشتر متن جایِ دیگری به چاپ نرسیده باشد.
🔸۳. غیر از کسانی که علوم اجتماعی خوانده‌اند می‌توانند در سمپوزیوم شرکت کنند؟
🔹جواب: اگر منظورتان از غیر علوم اجتماعی خوانده، کسانی باشند که کارتِ رسمیِ دانشجویِ علوم اجتماعی را ندارند، باید بگوییم که بله. هر کس که علوم اجتماعی می‌خواند (چه در آکادمی چه در بیرون از آکادمی) و با نگاهِ جامعه‌شناختی به مسائل و پدیده‌ها درگیر است می‌تواند برایِ ما متن ارسال کند. از این روی، چه بسا متنِ یک دانشجویِ تاریخ یا رشته‌ی فنی بسی جامعه‌شناختی‌تر از متنِ یک دانشجویِ علوم اجتماعی باشد. آنچه تعیین «حد» می‌کند، نگاهِ جامعه‌شناختی به پدیده‌هاست و نه دانشجویِ رسمیِ آکادمی‌بودن.
🔸۴.فیلم را چند نفری می‌شود ساخت؟
🔹جواب: همانطور که متن می‌تواند چند نویسنده داشته باشد، فیلم هم می‌تواند چند کارگردان یا مؤلف داشته باشد. اما تعیین «نویسنده مسئول» یا «کارگردان مسئول» برایِ ارائه در روزهای سمپوزیوم ضروری است.
🔻🔻🔻
@Socialsymposium
#بازنشر
@Socialsymposium
🔸۱.آیا جُستار نیاز به چکیده دارد؟
🔹جواب: طبعاً نه به همان فُرمتی که ارسالِ چکیده برای مقاله نیاز هست. اما می‌توان موضوعِ جُستار یا ایده‌ی آن را خیلی کوتاه و در قالب دویست الی سیصد کلمه برایِ سمپوزیوم تا پایانِ مهلتِ ارسال چکیده (پایانِ اسفندماه) ارسال کرد که داوران در جریانِ ایده‌ی نویسنده-به‌منظورِ پنل‌بندی‌هایِ مقتضیِ سمپوزیوم- باشند.
🔸۲.آیا می‌شود کارِ تکراری که قبلاً نوشته شده را به سمپوزیوم بفرستیم؟
🔹جواب: کار چاپ نشده باشد. زمانِ نگارش آن مهم نیست، مهم این است که پیشتر متن جایِ دیگری به چاپ نرسیده باشد.
🔸۳. غیر از کسانی که علوم اجتماعی خوانده‌اند می‌توانند در سمپوزیوم شرکت کنند؟
🔹جواب: اگر منظورتان از غیر علوم اجتماعی خوانده، کسانی باشند که کارتِ رسمیِ دانشجویِ علوم اجتماعی را ندارند، باید بگوییم که بله. هر کس که علوم اجتماعی می‌خواند (چه در آکادمی چه در بیرون از آکادمی) و با نگاهِ جامعه‌شناختی به مسائل و پدیده‌ها درگیر است می‌تواند برایِ ما متن ارسال کند. از این روی، چه بسا متنِ یک دانشجویِ تاریخ یا رشته‌ی فنی بسی جامعه‌شناختی‌تر از متنِ یک دانشجویِ علوم اجتماعی باشد. آنچه تعیین «حد» می‌کند، نگاهِ جامعه‌شناختی به پدیده‌هاست و نه دانشجویِ رسمیِ آکادمی‌بودن.
🔸۴.فیلم را چند نفری می‌شود ساخت؟
🔹جواب: همانطور که متن می‌تواند چند نویسنده داشته باشد، فیلم هم می‌تواند چند کارگردان یا مؤلف داشته باشد. اما تعیین «نویسنده مسئول» یا «کارگردان مسئول» برایِ ارائه در روزهای سمپوزیوم ضروری است.
🔻🔻🔻
@Socialsymposium
🔶 کتاب《چکیده مقالات و جستارهای نخستین سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی》
🔹اردیبهشت ۱۳۹۷، دانشگاه تربیت مدرس
✍🏼بخش‌هایی از متن مقدمه‌ی کتاب:
📌 برگزاری نخستین سمپوزیوم دانشجویی علوم‌اجتماعی کل کشور، ایده‌ی وسوسه برانگیزی بود. گمان می‌کردیم که باید گردهمایی‌ای از دانشجویان علوم اجتماعی کل کشور به واسطه‌ی توان اتحادیه‌ی علوم‌اجتماعی و به یاری انجمن علمی جامعه‌شناسی دانشگاه تربیت مدرس، فراهم آوریم که مختصاتی متفاوت از آن چه که تاکنون از سر گذرانده بودیم داشته باشد، موضوع ویژه‌اش، تأمل‌گرانه، رو به سوي خود دانشگاه و زیست دانشجویی چرخانده شود در عین آن که هیچ ایده‌ای از دایره‌ی شمول این گردهمایی پرت نیفتد؛ داوران‌اش نه از هیئت علمی دانشگاه‌ها که از دانشجویان علوم اجتماعی انتخاب شده باشند؛ کسی به واسطه‌ی آن که نمی تواند و یا نمی‌خواهد مقاله‌ی علمی- پژوهشی بنویسد بیرون از جمع گردهم آیندگان قرار نگیرد؛ نگاه به متن از حډ تنگ نوشتار فراتر رود و به ساحت تصویر پا گذارد. در یک کلام، می‌خواستیم محدودیت‌های شناخته‌شده را جابه‌جا کنیم.
🔻🔻🔻
@socialsymposium
🔹اردیبهشت ۱۳۹۷، دانشگاه تربیت مدرس
✍🏼بخش‌هایی از متن مقدمه‌ی کتاب:
📌 برگزاری نخستین سمپوزیوم دانشجویی علوم‌اجتماعی کل کشور، ایده‌ی وسوسه برانگیزی بود. گمان می‌کردیم که باید گردهمایی‌ای از دانشجویان علوم اجتماعی کل کشور به واسطه‌ی توان اتحادیه‌ی علوم‌اجتماعی و به یاری انجمن علمی جامعه‌شناسی دانشگاه تربیت مدرس، فراهم آوریم که مختصاتی متفاوت از آن چه که تاکنون از سر گذرانده بودیم داشته باشد، موضوع ویژه‌اش، تأمل‌گرانه، رو به سوي خود دانشگاه و زیست دانشجویی چرخانده شود در عین آن که هیچ ایده‌ای از دایره‌ی شمول این گردهمایی پرت نیفتد؛ داوران‌اش نه از هیئت علمی دانشگاه‌ها که از دانشجویان علوم اجتماعی انتخاب شده باشند؛ کسی به واسطه‌ی آن که نمی تواند و یا نمی‌خواهد مقاله‌ی علمی- پژوهشی بنویسد بیرون از جمع گردهم آیندگان قرار نگیرد؛ نگاه به متن از حډ تنگ نوشتار فراتر رود و به ساحت تصویر پا گذارد. در یک کلام، می‌خواستیم محدودیت‌های شناخته‌شده را جابه‌جا کنیم.
🔻🔻🔻
@socialsymposium