مدرسه‌ رهایی

"مگر می توان معلم بود و راه دریا را به ماهیان کوچولوی این سرزمین نشان نداد؟"

✍🏽مریم رمضانی دانش آموز دیروز ، دانشجو امروز

همه چیز از یک لبخند شروع می شود
لبخندی که او را محرم بغض ها اشک ها شادی ها و آرزوهای ما می کند. در طلوع اولین مهر مدرسه تنها مهربانی آنهاست که می تواند ما را از آغوش مهر مادری جدا کند و رویایی را نشانمان دهد که می توانیم در چشم انداز آن زندگی لبریز از مهر برای هم بسازیم.
رویایی که عده ای سینه به سینه و نسل به نسل در غالب داستان و شعر ، مقاومت و ایثار برایمان روایت کرده اند. از صمد بهرنگی و ابوالحسن خانعلی تا فرزاد کمانگر و بقیه معلمانی که هم اکنون زندانی اند.
همچون الفبا می ماند، زنجیره وار به هم وصل اند. همه ی این معلمان با جانفشانی در راه آرمان های خلق که چیزی جز سعادتمندی برای توده های زحمتکش نبوده، درختی را آبیاری کرده اند که امروز شاخه هایش (دانش آموزان و دانشجویان) به پای مستبدان پیچیده تا آنها را به زیر بکشند.
هر کودکی که داستان های صمد را خوانده باشد می تواند پی ببرد که او چطور با قلمی شیرین و شیوا می خواهد پرده از رویایی برای ما بردارد که آزادی،عشق،صلح و همزیستی در آن دور از دسترس نیست.
ابوالحسن خانعلی نیز نمونه قابل ستایش از آن دسته معلمانی بود که با ایستادگی در برابر ظلم رژیم سلطنتی به همکارانش این جرات و جسارت را داد که فریاد عدالتخواهی شان را به کف خیابان بیاورند.
تاریخ ورق خورد و سالها بعد از بند انفرادی زندان اوین صدایی شنیده شد که فریاد می زد؛ من معلمم ، بندی بند ۲۰۹
فرزاد کمانگر در یکی از نامه هایش چنین از معلمی که هنوز محصل است سخن می گوید:" دانش آموزان من کسی را می خواستند از جنس خودشان، کسی که بوی خاک بدهد، کسی که معنی نابرابری و فقر را بداند، رفیقی که همبازیشان شود و آرزوهایشان را باور کند. با آنها بخندد و با آنها بگرید. آنها یک دوست، یک سنگ صبور، یک هم راز می خواستند که مثل خودشان بی قرار ساعتهای مدرسه باشد. کسی که به ماندن فکر کند نه رفتن. دیری نگذشت که در کنار آنها خود را نه معلم که محصلی دیدم که خیلی دیر راه مکتبش را یافته بود."
همه ی این مقدمه را گفتم تا خواننده به عمق پیوند ریشه های مشترک مطالبات جامعه ی معلمان و دانش آموزان پی ببرد‌. مطالباتی که از یک خواستگاه اجتماعی برمی خیزد و مسائلی را مطرح می کند که در منشور سازمان ملل از آنها به عنوان ابتدایی ترین حقوق انسانها یاد شده مثل آموزش به زبان مادری.
و اما دانش آموزان
در سال ۸۸ با بروز اعتراضات پس از تقلب در انتخابات شاهد تجمع های خیابانی بودیم که با شعار "رای من کو" آغاز شد و با شعار "مرگ بر دیکتاتور" پس از سرکوب خونین خاتمه یافت. تجمعاتی که حضور دانش آموزان در آن زیاد به چشم نمی آمد زیرا با توجه به سن رای، عملا آنها نمی توانستند در انتخابات شرکت کنند.
در قیام های سال ۹۶ و ۹۸ که سیاست های ریاضتی دولت منجر به بروز خشم محروم ترین اقشار جامعه شد، شاهد آن بودیم که دانش آموزان در محله های حاشیه شهر با دسته جات چند نفره به گسیل مردم در خیابان پیوسته و به خالی تر شدن سفره شان اعتراض کردند.
اما در سال ۴۰۱ جامعه شاهد رویدادی غیرمنتظره بود و این دانش آموزان بودند که در کنار دانشجویان پیشتاز همه ی اقشار جامعه برای پیشبرد هدف مشترکی که در قالب شعار "زن زندگی آزادی" درآمده بود حرکت می کردند. دانش آموزان به خوبی دریافته بودند که پیرو شعار معلمانشان که در تجمعات صنفی فریاد می زدند:"فقط کف خیابون بدست میاد حقمون" باید خواسته هایشان را در خیابان فریاد بزنند.
پس از فریاد حق خواهی و برابری طلبی در مدارس و خیابان، سیستم سرکوب برای ایجاد وحشت در میان دانش آموزان به سمت آنها گلوله جنگی شلیک کرد و از کم سن و سال ترین قشر جامعه هم قربانی گرفت. ماجرا به اینجا ختم نشد و پس از آن جامعه شاهد حمله های سازماندهی شده شیمیایی به مدارس دخترانه کل کشور بود که در راستای سیاست "النصر بالرعب" حاکمیت صورت می گرفت.
با یک نتیجه گیری کلی می توان دریافت که مخرج مشترک مطالبات همه ی اقشار در زندگی ختم می شد. زندگی که از معلمان دانش آموزان زنان کارگران اقلیت ها و به نوعی از همه ی مردم، محیط زیست و حیات وحش ایران دریغ شده بود.

🔻🔻🔻
🆔 @edalatxah

593 views10:58