❥ میتینگ عاشقانه ها ❥

😍 رمان زیبای [ مهــــــــا ] هر روز در کانال میتینگ عاشقانه ها 😘 از قسمت اول بخونین👇 https://tttttt.me/mitingg/303068 #مهــــــا❤️‍ #قسمت_127 آرزو گفت: - بلند شو بريم.فقط يادت نرود چی گفتم. نمی دانستم اين حرف ها را از ته دل می زند.يا به وسيله ی من می خواهد از…

😍 رمان زیبای [ مهــــــــا ]
هر روز در کانال میتینگ عاشقانه ها 😘

از قسمت اول بخونین👇
https://tttttt.me/mitingg/303068

#مهــــــا❤️‍ #قسمت_128

مينو آمد پايين و به طعنه گفت:
- پس تو كه حالت بد بود.تا حالا كجا بودی؟
-با مژده رفتم بيرون.
از سوال های مسخره اش نفرت داشتم.مامان با مهربانی پرسيد:
-بهتری؟ضعف كه نكردی؟
- نه،خوبم.مژده و مهتاب آن قدر آب ميوه به خوردم دادند كه اصلاً وقت ضعف كردن را نداشتم.
فصل بيستم
صبح روز بعد پدرام ديرتر از هميشه آمد.پوريا هم همراهش بود.تا رسيد از من خواستند با آقای سپهر تماس بگيرم.به نظر میرسید
مساله ی مهمی پيش آمده.چند دقيقه بعد آقای سپهر به همراه مديران قسمت ها به دفترش آمدند.جلسه ی آنها چند ساعتی طول كشيد.پس از رفتن شان،پدرام صدايم زد و گفت:
-خانم شمس لطفاً با پرونده هايی كه نياز به اقدام فوری دارند،تشريف بياوريد اينجا.
پرونده ها را برداشتم و رفتم داخل.آن قدر سرگرم كار بودند كه اصلاً متوجه حضور من نشدند.
پرونده ها را روی ميزش گذاشتم و گفتم:
-فرمايش ديگری نداريد؟
- بفرماييد بنشينيد،سپس آمد و روی مبل كناری ام نشست.برعكس دفعات قبل اصلاً دستپاچه نشدم و راحت بودم.
- به نظر می رسيد عجله دارد كه تند و بدون حاشيه رفتن حرف هايش را بزند.من هم تمام حواسم پيش او بود كه گفته‌هايش را به ذهن بسپارم.
- در اين مدتی كه نيستم،شما بايد خيلی به پوريا كمك كنيد،چون قرار است تا زمان مراجعتم،عهده دار وظايف من باشد.
قرارهای غير ضروری را به بعد موكول كنيد وكارهای فوری را به ايشان بسپاريد.
قلبم از نهيب من نهراسيد و به فغان آمد.بی قراری اش را ناديده گرفتم و كوشيدم ظاهرم را آرام جلوه دهم و گفتم:
- من هنوز نمی دانم چه موقع قرار است به سفر برويد؟
- فردا صبح زود.البته خودم هم تا امروز صبح از تاريخ دقيقش اطلاع نداشتم.تازه قبل از آمدن به شركت فهميدم.
از اينكه وجودم آن قدر برايش اهميت نداشت كه زودتر مرا در جريان بگذارد،دلخور شدم.اما به رويم نياوردم ودر سكوت گوش به توضيحاتش دادم.سپس سفر خوشی را برايش آرزو كردم و از دفترش بيرون آمدم.
از شدت عصبانيت قادر به انجام كارهای روزمره نبودم.ديگر نمی توانستم به اين وضع ادامه بدهم.نقش من در زندگی‌اش
آن قدر كمرنگ بود كه اصلاً به حساب نمی آمدم.پس ادامه اش چه نتيجه ای داشت.
تصميم گرفتم پس از مراجعتش چه با خوشی و چه ناخوشی تكليفم را روشن كنم و او را از قلب و زندگی ام بيرون برانم.
به خانه كه رفتم،با وجود اينكه سعی می كردم خودم را آرام نشان بدهم نتوانستم مادرم را گول بزنم. سر ميز شام،وقتی با حرص غذا
می خوردم،طاقت نياورد و گفت:
- باز چی شده مها.بدون اينكه سعی كنی فريبم بدهی،راستش را به من بگو.
- دليلی ندارد دروغ بگويم.اين آقای شمس مثلاً فهميده است كه گذاشت روز آخر كه فردايش قرار است برود سفر به من بگويد كه بايد همه ی كارها را خودم انجام بدهم.
با تعجب پرسيد:
وا...برای چی تو؟!
- چه می دانم.ديواری كوتاه تر از ديوار من پيدا نكرده.تازه بايد به جانشين اش هم كمك كنم.من هم بدون خداحافظی ازشركت آمدم بيرون.
با اخم در پيشانی ،شروع به ملامتم كرد.
يعنی چه!آن بيچاره به خاطر تو آمد بيمارستان دو روز هم بهت مرخصب داد.كدام رييسی اين كار را می كند.
در دل گفتم:
شايد هيچ رييسی اين كار را نكند،ولی هر شوهری برای همسرش بيشتر از اين ها انجام می دهد.
- حالا مگر چی شده.شايد روزی جبران كند.برای چه اين قدر ناراحتی؟
بعد از شام تا خواستم بروم ظرف ها را بشويم،موبايلم زنگ زد.اصلاً حال و حوصله حرف زدن با او را نداشتم.به مادرم گفتم :
- شما جواب بدهيد،بگوييد خواب است.

5.1K viewsedited 07:30