عشق از آغاز مشکل بود و آسانش گرفت
تا که در اوج بهاران برگریزانش گرفت

عمری از گندم نخورد و خوشه خوشه جمع کرد
عشق تو آتش شد و در خرمن جانش گرفت

ابرهای تیره را دید و دلش لرزید... باز
فالی از دیوان افکار پریشانش گرفت:

"یاری اندر کس نمی بینم..." غزل را گریه کرد
تا به خود آمد، دلش از دوست دارانش گرفت

پس تو را نوشید و دستت را فشرد و فکرکرد؛
خوب شد که شوکران از دست جانانش گرفت

چند گامی دور شد..اما دلش جا مانده بود
برنگشت و مانده ی جان را به دندانش گرفت!

داشت از دیدار چشمان تو بر می گشت که
"محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت"


#عبدالمهدی_نوری

https://tttttt.me/Amnouri

شنیدم آنکه سر دار زیر لب می‌گفت:
شرف نداشته هرکس هنوز سر دارد!

و خاک بر سر شعرت اگر تو را آخر
به دست بوسی دربار مفتخر دارد!

#عبدالمهدی_نوری

 
کدام جریان شعر مستقل در شعر امروز ایران قابل شناسایی است؟
 فکر می‌کنم غزل نئوکلاسیک و شعر آزاد به عنوان جریان‌هایی که می‌توان تا سال‌ها در موردشان صحبت کرد قابل شناسایی هستند. باقی جریان‌ها به زعم من هنوز آنقدر جدی نیستند که بتوان درباره آنها حرف زد. این تقسیم بندی های یکی دو دهه اخیر که هر کدام چند پدر و مادر مدعی دارند، خورشان هم نمیتوانند حدود خود را مشخص کنند. ما نمی توانیم یک چهارچوب فرضی تعریف کنیم و عده‌ای را مجبور کنیم در آن چهارچوب شعر بگویند! این احمقانه‌ترین کار جهان است و این فقط از توابع شهوت نام برمی‌آید.

چون شاعران شهرت طلب راهی جز مانیفست دادن و مکتب سازی در ادبیات ندارند.
به نظر من فاضل نظری غزل نئوکلاسیک خوب می‌نویسد و حامد احمدی قصیده سرای بسیار قابلی است. گروس و عسکری ساج آزاد خوب می نویسند. چیزی که یک جریان شعری را در این آشفته بازار پررنگ می‌کند، پیروان جدی آن جریان هستند نه نمایش دادن آن.
 
 
شاعر مستقل آیا لزوماً یک فرمالیست است؟
 خیر. اصلا شاعر مستقل لزوماً شاعر خوبی نیست. او یک انسان خوب و آزاده‌ است. شاید بپرسید چرا مستقل بودن واجب است؟ چون تنها شرافت انسان آزادگی اوست. اگر آزادی وجود نداشت، مستقل بودن فقط حماقت بود. شاعر مستقل تنها فرمالیست نیست؛ حتی می‌تواند ساختارگرا یا اصولگرا باشد. استقلال یعنی شاعر از شعرش انتظار سیر کردن شکم و حل مسائل مالی‌اش را نداشته باشد.
 
نمی‌ترسید این حرف‌ها از جانب مخاطبتان شعار تلقی شود؟
مهم نیست. دغدغه من تعداد مخاطب نیست. دغدغه‌ام این است که تا کجا چراغ‌ها را برای مخاطب روشن می‌کنم. در مورد اشعار خودم نظر یک نفر که شعر را به درستی بشناسد، به اندازه یک میلیون لایک اهمیت دارد. تعداد مهم نیست و اتهام شعار زدگی از جانب مخاطب چندان اهمیتی ندارد. من سالهاست این چنینم.
 
فرم و محتوا در شعر مستقل چه جایگاهی دارد و شامل چه مفاهیم و صورت‌هایی می‌شود؟
شعر مستقل در فرم عموماً فرم‌های جوان‌تری را انتخاب می‌کند. آن هم به خاطر این است که شاعر مستقل سرِ پرشورتری دارد. کمتر دیدیم شاعری در سن ۶۰ سالگی وارد جریان شعر مستقل شود. چرا که سال‌هاست راه خودش را پیدا کرده و مسیر خودش را رفته است.
در محتوا شعر مستقل اول عاشقانه و بعد اجتماعی‌ست. عاشقانه‌هایی که در شعر مستقل می‌شنویم سویه‌های اجتماعی دارند. در واقع ما شعر مستقل نداریم، شاعر مستقل داریم. هنر مستقل نداریم، هنرمند مستقل داریم.
 
چهره‌های برتر شعر مستقل از نظر شما چه کسانی هستند؟
شاید بهتر باشد بگوییم شاعرهایی که شاید اسمشان به گوش خیلی‌ها آشنا نیست چون سودای شهرت ندارند و دغدغه آزادگی دارند. اما در بین چهره‌های آشنای ادبیات علی اکبر یاغی‌تبار، پانته‌آ صفایی و میلاد مهاد، حسین نادری و از بزرگان محمد سلمانی و ساعد باقری را جزو شاعران مستقل می‌شناسم.
 
 
کانال تلگرامی مزخرفگرام؟
اسم‌های زیادی پشت کانال مزخرفگرام بودند. چرا که شهرت لذت بخش است. اما کانال مزخرفگرام به نظرم در یک فضایی شکل گرفت که شعرها نه به اندازه افتضاحِ امروز که در زمان خودش بسیار مزخرف شده بودند و لازم بود نیشتری به شاعرانشان زده شود. بدون رودربایستی و تعارف، فقط با نگاه ادبی و کمی هم شوخی. خاطرم هست که از خودم هم شعر در کانال مزخرفگرام منتشر شد. ما مرزهای توهین را در این کانال کاملاً رعایت می‌کردیم و در کل مزخرفگرام سنگ محک خوبی برای تحمل نقد شاعران هم بود. مزخرفگرام دو چیز را به مخاطبان شعر ثابت کرد: یکی اینکه همه ممکن است مزخرف بسرایند و دوم اینکه هیچ اسمی در ادبیات معصوم نیست و به مخاطب یاد داد که به اسم‌ها نگاه نکنید و فقط شعر را ببینید.
 
 
 
حرف آخر؟
من معتقدم همه ما برای یک لحظه قبل از مرگ زندگی می‌کنیم و قرار است همه چیز را مثل پدر، مادر، فرزند، بدن، ثروت، زندگی، عشق و... را از دست بدهیم و حقیقت رعب‌آور مرگ را تنها و تنها در آن لحظه درک می‌کنیم و من فقط برای آن لحظه‌ زندگی می‌کنم که نگویم «لعنت به زندگی». بهتر بگویم آن لحظه صادق‌ترین لحظه مواجهه ما با خودمان است. هیچ درگذشتی به هنگام نیست. بسیار مرگ‌اندیش هستم و به همین دلیل به زیباترین شکل ممکن زندگی می‌کنم و مستقل بودن همین است. مستقل از زندگی، زندگی کنیم. زندگی خوب وجود ندارد و من معتقدم فقط مرگ خوب وجود دارد و آن زمانی‌ست که لحظه آخر با یک لبخند خوب تمام شود.