📣 پاپ فرانسیس و پروژه صلح و عادی‌سازی در خاورمیانه
👤 حامد دهقانی
✂️ برش‌هایی از متن
🔹#پاپ هرچند برخاسته از آمریکای لاتین، مهد الهیات آزادی‌بخش، است، اما نمی‌توان از او چندان نشانه‌ای از آزادی‌خواهی گرفت. به‌عکس، حتی برخی از ناظران نزدیک کلیسا، پاپ را به «اقتدارگرایی» متهم کرده و او را شخصیتی «خودکامه» می‌دانند که بی‌توجه به منتقدان، نظم دلخواه خود را بر کلیسا اعمال کرده است. فارن پالیسی در مقاله‌ای با عنوان «دیکتاتور واتیکان»، گوشه‌هایی از این واقعیت را به تصویر کشیده و نوشت: «مثال‌های فراوانی وجود دارد که فرانسیس به ظاهر ساده و شوخ - که بسیار مشتاق است خود را تنها به عنوان «اسقف رم» معرفی کند و با اسقف‌های برادرش احساس همبستگی قوی نشان دهد - همیشه ترجیح داده است که اقتدار خود را مانند چکش برای پیگیری برنامه‌هایش به کار گیرد.»
🔹با این همه، جای تعجب نیست که پاپ فرانسیس در مورد کلیدواژه‌هایی همچون «صلح» یا «فقر» صدها توییت زده باشد، اما جستجوی کلیدواژه «دموکراسی» حتی یک نتیجه را هم در توییتر او به ما نشان ندهد و بیش از آنکه از او ندایی برای آزادی ملت‌ها و دموکراسی‌خواهی برآید، تصاویر خوش‌وبش‌های پاپ در کنار صهیونیست‌هایی همچون شیمون پرز و بنیامین نتانیاهو یا دیکتاتورهایی همچون محمد بن زاید، حمد بن عیسی و عبدالفتاح السیسی منتشر شده است.
🔹انتخاب‌های پاپ فرانسیس در سفرهایی که به منطقه داشته است، به خوبی نشان می‌دهد که چگونه او اعتبار خود را برای پیشبرد پروژه #عادی‌سازی و تثبیت نظم استبدادی برخی کشورهای عربی هزینه کرده است. اگر نخستین سفر خارجی پاپ به برزیل را که در واقع سفری برنامه‌ریزی‌شده برای سلف او، بندیکت شانزدهم، بود، کنار بگذاریم، نخستین مقصدی که پاپ فرانسیس برای سفرهای خارجی خود انتخاب کرد، سفر به «فلسطین اشغالی» و بازدید از بیت لحم و قدس اشغالی بود (24 تا 26 مه 2014). البته فرانسیس پیش از سفر به قدس اشغالی و دیدار با بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر پیشین رژیم صهیونیستی، در همان نخستین سال ریاست خود بر کلیسای کاتولیک، از سه مقام بلندپایه صهیونیست (شیمون پرز رئیس جمهور، زیو الکین معاون وزیر خارجه و نتانیاهو) در واتیکان پذیرایی کرده بود.
🔹پاپ در راه‌اندازی پروژه «#دیانت_ابراهیمی» نقش ویژه‌ای داشته و چه‌بسا نخستین ندا برای این پروژه که زمینه‌ساز پیمان‌های عادی‌سازی «ابراهیم» شد و موتور محرک «معامله قرن» بود، از پاپ فرانسیس به گوش رسید؛ او در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۳ و تنها نزدیک به ۱۰۰ روز پس از انتخابش به عنوان پاپ کلیسای کاتولیک (در ۱۳ مارس ۲۰۱۳)، در خطابه‌ای که از «ندای ابراهیم» سخن می‌گفت، «راه صلح در خاورمیانه را در حکمت‌های ابراهیم، پدر ایمانی مشترک یهودیان، مسیحیان و مسلمانان» دانست.
🔗متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید.
©️ @mersadcss 🔷🔷🔷
👤 حامد دهقانی
✂️ برش‌هایی از متن
🔹#پاپ هرچند برخاسته از آمریکای لاتین، مهد الهیات آزادی‌بخش، است، اما نمی‌توان از او چندان نشانه‌ای از آزادی‌خواهی گرفت. به‌عکس، حتی برخی از ناظران نزدیک کلیسا، پاپ را به «اقتدارگرایی» متهم کرده و او را شخصیتی «خودکامه» می‌دانند که بی‌توجه به منتقدان، نظم دلخواه خود را بر کلیسا اعمال کرده است. فارن پالیسی در مقاله‌ای با عنوان «دیکتاتور واتیکان»، گوشه‌هایی از این واقعیت را به تصویر کشیده و نوشت: «مثال‌های فراوانی وجود دارد که فرانسیس به ظاهر ساده و شوخ - که بسیار مشتاق است خود را تنها به عنوان «اسقف رم» معرفی کند و با اسقف‌های برادرش احساس همبستگی قوی نشان دهد - همیشه ترجیح داده است که اقتدار خود را مانند چکش برای پیگیری برنامه‌هایش به کار گیرد.»
🔹با این همه، جای تعجب نیست که پاپ فرانسیس در مورد کلیدواژه‌هایی همچون «صلح» یا «فقر» صدها توییت زده باشد، اما جستجوی کلیدواژه «دموکراسی» حتی یک نتیجه را هم در توییتر او به ما نشان ندهد و بیش از آنکه از او ندایی برای آزادی ملت‌ها و دموکراسی‌خواهی برآید، تصاویر خوش‌وبش‌های پاپ در کنار صهیونیست‌هایی همچون شیمون پرز و بنیامین نتانیاهو یا دیکتاتورهایی همچون محمد بن زاید، حمد بن عیسی و عبدالفتاح السیسی منتشر شده است.
🔹انتخاب‌های پاپ فرانسیس در سفرهایی که به منطقه داشته است، به خوبی نشان می‌دهد که چگونه او اعتبار خود را برای پیشبرد پروژه #عادی‌سازی و تثبیت نظم استبدادی برخی کشورهای عربی هزینه کرده است. اگر نخستین سفر خارجی پاپ به برزیل را که در واقع سفری برنامه‌ریزی‌شده برای سلف او، بندیکت شانزدهم، بود، کنار بگذاریم، نخستین مقصدی که پاپ فرانسیس برای سفرهای خارجی خود انتخاب کرد، سفر به «فلسطین اشغالی» و بازدید از بیت لحم و قدس اشغالی بود (24 تا 26 مه 2014). البته فرانسیس پیش از سفر به قدس اشغالی و دیدار با بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر پیشین رژیم صهیونیستی، در همان نخستین سال ریاست خود بر کلیسای کاتولیک، از سه مقام بلندپایه صهیونیست (شیمون پرز رئیس جمهور، زیو الکین معاون وزیر خارجه و نتانیاهو) در واتیکان پذیرایی کرده بود.
🔹پاپ در راه‌اندازی پروژه «#دیانت_ابراهیمی» نقش ویژه‌ای داشته و چه‌بسا نخستین ندا برای این پروژه که زمینه‌ساز پیمان‌های عادی‌سازی «ابراهیم» شد و موتور محرک «معامله قرن» بود، از پاپ فرانسیس به گوش رسید؛ او در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۳ و تنها نزدیک به ۱۰۰ روز پس از انتخابش به عنوان پاپ کلیسای کاتولیک (در ۱۳ مارس ۲۰۱۳)، در خطابه‌ای که از «ندای ابراهیم» سخن می‌گفت، «راه صلح در خاورمیانه را در حکمت‌های ابراهیم، پدر ایمانی مشترک یهودیان، مسیحیان و مسلمانان» دانست.
🔗متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید.
©️ @mersadcss 🔷🔷🔷
اندیشکده مرصاد
پاپ فرانسیس و پروژه صلح و عادی‌سازی در خاورمیانه
نویسنده: حامد دهقانی منتشر شده در خبرگزاری فارس چه چیزی پاپ را به بحرین کشانده است؟ پاپ فرانسیس که ماه‌ها