🔴 داستان قیمت نفت؛ هم‌پوشانی بی‌خردی و تصادف

✍️ #عباس_ملکی:

🔸خانم باربارا تاکمن در اثر جاودانه خود عصر بی خردی می گوید که "بی خردی زمان و مکان نمی شناسد، بی زمان و جهان شمول است، اگرچه عقاید و عادات هر زمان و هر مکان خاص شکلی معین بدان می دهد". مشخص است که در این جهان همه چیز رو به کهولت و پیر شدن و یا افزایش انتروپی دارد. چرخه حیات نشان می دهد که انسانها، گروه ها، بنگاه ها و نظام های سیاسی پس از مرحله تاسیس رشد می کنند، به بلوغ می رسند و بعد به تدریج کاهش می یابند و تمام می شوند. از طرف دیگر نباید از عنصر اتفاق و تصادف نیز گذشت. گرچه در دنیای احتمال، وقوع تصادفی همزمانِ چند پدیده به مقدار کم ارزیابی می شود، اما بدلیل آن که اکثرا موضوع مورد احتمال مهم و یا از نظر مقداری بزرگ است، این وضعیت نیز در نظر گرفته می شود. حالا در این روزها ما با هم پوشانی این دو مفهوم با یکدیگر در مورد قیمت نفت دست بگریبان هستیم. همین جا بگویم که قیمت نفت خام در هر مقطع مشخص کننده وضعیت عمومی جهان در گذشته، حال، و آینده آن دوره است. روند افزایشی یا کاهشی قیمت نفت نشان از رشد اقتصاد جهانی و وضعیت تولید ناخالص داخلی تک تک کشورها می دهد و به لحاظ سیاسی نیز تقارن درگیریها و جنگ ها با تغییر و تحول در قیمت نفت نشان دهنده آن است یکی از این دو یعنی قیمت نفت و بحران های همه گیر مسبب دیگریست. از یک سو بی خردی تصمیم گیران کشورهای تولید کننده نفت کار را بجایی کشاند که با بی تصمیمی در روز جمعه دو هفته گذشته مقدار عرضه در بازار نفت را به اندازه ای زیاد کنند که قیمت نفت را به پایین ترین حد خود در یک روز از ۱۹۸۷ تاکنون بکشانند. در دو سال گذشته روسیه و چند کشور دیگر که عضو سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) نیستند، اظهار تمایل کردند که برای ممانعت از کم شدن قیمت نفت با اوپک همکاری نمایند. در گذشته کشورهای درون اوپک تقریبا در اندازه یکدیگر بودند. ایران همیشه از ابتدای تاسیس این سازمان در صف بازها قرار داشت. یعنی به قیمت های پایین معترض بوده و سهمیه های غیرمنصفانه را نمی پذیرف. عراق در دبیرخانه اوپک در گذشته نفوذ قابل توجهی داشت. ونزوئلا از موسسین اوپک بود. اما حالا هر کدام از این کشورها درگیر بحران خاص خود هستند. عربستان سعودی به تدریج رهبری مذاکرات را از سوی اوپک به عهده گرفت. پیش از اجلاس وزرای اوپک در مارس ۲۰۲۰، یک کمیته کارشناسی در درون اوپک پیشنهاد داد موضوعِ یک میلیون بشکه در روز کاهش تولید در جلسه پیشِ رو مورد بحث و بررسی قرار گیرد. پس از آن منابعی اعلام کردند که در این جلسه صحبت از یک و نیم میلیون بشکه کاهش تولید خواهد بود که افزایش این رقم این گمان را تقویت می‌کرد که عربستان و روسیه بر سر کاهش تولید به توافق رسیده‌اند. اما با آغاز جلسات مشخص شد این گمان نادرست بوده است. در حالی که اوپک پیشنهاد کاهش یک و نیم میلیون بشکه دیگر در روز را مطرح می‌کرد، روسیه اعلام کرد با این پیشنهاد مخالف است و تنها حاضر به تمدید قرارداد کاهش تولید فعلی است. این اختلاف نظر بین روسیه و عربستان باعث شد قرارداد کاهش تولید که تا پایان ماه مارس اعتبار دارد تمدید نشود و پس از آن، کشورها به هر میزان که تمایل دارند نفت تولید کنند. در پی این اتفاقات، قیمت نفت برنت روز جمعه، ۶ مارس، %۹٫۴ کاهش یافت که بیشترین کاهش روزانه پس از دسامبر ۲۰۰۸ بود. با آغاز جنگ نفتی بین عربستان و روسیه، عربستان قیمت نفت خود را به شدت کاهش داد و تخفیف زیادی برای مشتریان خود در نظر گرفت. این اقدام باعث شد قیمت نفت برنت در نخستین روز هفته دوم ماه مارس به زیر ۳۵ دلار سقوط کند. پس از این سقوط شدید، قیمت نفت اندکی افزایش داشت اما با اعلام عربستان مبنی بر افزایش تولید در ماه آوریل تا روزانه ۱۲٫۳ میلیون بشکه مجدداً قیمت نفت کاهش یافت. به نظر می‌رسد عربستان به دنبال هرچه پایین‌تر آوردن قیمت نفت باشد تا روسیه را متقاعد به همکاری کند. در مقابل، روسیه اعلام کرده است در برابر قیمت‌های پایین نفت آسیب کمی خواهد دید و آمادگی خود برای قیمت پایین نفت را اعلام کرده است. در نظر سنجی رویترز از کارشناسان نفتی مشخص شد که اکثر آن‌ها معتقدند قیمت نفت برنت در کریدور ۳۰ دلار هر بشکه باقی خواهد ماند. یعنی تولیدکندگان نفت حداقل نیمی از درآمد خود را تا این جا از دست داده اند. بصورت دقیق‌تر، قیمت نفت برنت در سه ماهه دوم ۲۰۲۰ حدود ۳۴٫۸۷ دلار هر بشکه، و برای سه ماهه سوم، ۳۹٫۰۵ و برای سه ماهه چهارم ۴۴٫۰۸ دلار و برای کل سال ۴۲ دلار پیش بینی می شود. پیش بینی ها در فوریه حاکی از آن بود که قیمت نفت برنت در کل سال ۲۰۲۰ بصورت متوسط ۶۰٫۶۳ دلار خواهد بود. نتیجه می گیریم که افزایش عرضه در چنین روزهایی نشان از بی خردی تصمیم گیران برخی از کشورها خصوصا عربستان سعودی و امارات عربی متحده دارد.

👈 متن کامل:
https://bit.ly/392sm44

@sosiopolitic

این عادت دیرینه فرهنگ سیاسی ایران است که «عوامل خارجی» را تنها باعث و بانی سختی ها و ناکامی ها می‌داند. تأویل هر پدیده ی نامطلوب اجتماعی به ریشه های گاهاً موهوم خارجی راحت ترین راه برای گریز از مسئوليت وقوع آن پدیده و از مسئولیت شناخت و تحلیل آن است. ولی این تحلیل بظاهر راحت را به بهایی سخت گران می‌خریم و به اعتبار آن از شناخت خود و جامعه مان باز میمانیم و در نتیجه در کار تغییر هر دو گره بر باد می‌زنیم و در نارسایی های گذشته غرقه می‌مانیم. اگر بپذیریم که سرشت نظام های اجتماعی حاکم بر ما تا حد زیادی بازتاب سرشت کردار روزمره و پندار درونی خود ماست، اگر قبول کنیم که راز بسیاری از پدیده های بزرگ تاریخی را باید در جزئیات کوچک زندگی روزمره جست، آنگاه وقتی به شناخت و بالمآل تلاش برای برگذشتن از واقعیت های مطلوب اطراف خود کمر همت می‌بندیم، کوزه را دیگر یکسره بر سر دیگران نمی شکنیم و نوعی درون نگری نقاد را جانشین «تبیین های» ساده ای می کنیم که همه چیز و همه کس به جز خودمان را مسئول می دانند. مرادم تکرار این قول عوام فریبانه نیست که برای اصلاح جامعه کافی است خودمان را اصلاح کنیم؛ شکی نیست که ساخت های تاریخی بزرگ و کوچک و پهنه روابط خصوصی و اجتماعی تا حد بسیار زیادی سرشت و روال ذهن و زندگی مان را تعیین می کنند. ولی همین روال ذهن و زندگی مهمترین شالوده قوام و دوام ساخت های کوچک و بزرگ اند و تغییر آن ساخت ها بدون شناخت و تغییر این جزئیاتِ کوچک شدنی نیست.


#عباس میلانی
#مقدمه ای بر کتاب چند گفتار درباره توتالیتاریسم

https://tttttt.me/ecopolitist