سودمندی شیئی است که آنرا ارزش مصرف می‌کند. ولی این سودمندی در هوا سیر نمی‌کند و وابسته به خواص جسمانی کالاست و بدون آن هستی نمی یابد.پیکر هر کالایی خود یک ارزش مصرف یا یک مال است و بهیچوجه با بیش و کمی کاری که انسان باید برای به دست آوردن این خواص مفید مصرف کند بستگی ندارد. ارزش مصرف کنه یا محتوای مادی ثروت را تشکیل می‌دهد اعم از این که این کالا چه شکل اجتماعی را دارا باشد. ارزش مصرف در عین حال قوائم مادی ارزش مبادله نیز هستند که بصورت تبادل ارزش‌های مصرف دو کالای متفاوت انجام می شود و در گذر زمان و مکان تغییر می‌کند. در حالیکه برای کالا تنها یک ارزش مصرف وجود دارد، ارزش مبادله ای یک کالا به تعداد کالاهای ديگری است که قابل تبادل با آن کالا هستند. هرگاه ارزش مصرف کالاها کنار گذاشته شود فقط برای آنها یک خاصیت باقی می ماند و آن این که همه محصول کار هستند، اما در اینجا نیز ماهیت خود محصول کار نیز تغییر شکل می‌دهد، بدین علت که وقتی ما از ارزش مصرف کالایی صرف نظر میکنیم در عین حال از عوامل مادی و صوری که موجد ارزش مصرف هستند نیز چشم پوشی کرده ایم. بعبارت دیگر این دیگر نیز، خانه یا اشیای مفید دیگر نیست و خواص محسوس آن تحلیل رفته است و همچنین شیء مزبور دیگر محصول کار نجار، بنا، نساج یا کار مولد معین دیگر نیست و محصول مورد نظر به کارِ همانند و مجردِ انسانی(در مقابل کار تخصصی) تبديل می شود.


📖سرمایه/جلد اول
✍️کارل مارکس
#مقدمه اقتصاد سیاسی


https://tttttt.me/ecopolitist

این عادت دیرینه فرهنگ سیاسی ایران است که «عوامل خارجی» را تنها باعث و بانی سختی ها و ناکامی ها می‌داند. تأویل هر پدیده ی نامطلوب اجتماعی به ریشه های گاهاً موهوم خارجی راحت ترین راه برای گریز از مسئوليت وقوع آن پدیده و از مسئولیت شناخت و تحلیل آن است. ولی این تحلیل بظاهر راحت را به بهایی سخت گران می‌خریم و به اعتبار آن از شناخت خود و جامعه مان باز میمانیم و در نتیجه در کار تغییر هر دو گره بر باد می‌زنیم و در نارسایی های گذشته غرقه می‌مانیم. اگر بپذیریم که سرشت نظام های اجتماعی حاکم بر ما تا حد زیادی بازتاب سرشت کردار روزمره و پندار درونی خود ماست، اگر قبول کنیم که راز بسیاری از پدیده های بزرگ تاریخی را باید در جزئیات کوچک زندگی روزمره جست، آنگاه وقتی به شناخت و بالمآل تلاش برای برگذشتن از واقعیت های مطلوب اطراف خود کمر همت می‌بندیم، کوزه را دیگر یکسره بر سر دیگران نمی شکنیم و نوعی درون نگری نقاد را جانشین «تبیین های» ساده ای می کنیم که همه چیز و همه کس به جز خودمان را مسئول می دانند. مرادم تکرار این قول عوام فریبانه نیست که برای اصلاح جامعه کافی است خودمان را اصلاح کنیم؛ شکی نیست که ساخت های تاریخی بزرگ و کوچک و پهنه روابط خصوصی و اجتماعی تا حد بسیار زیادی سرشت و روال ذهن و زندگی مان را تعیین می کنند. ولی همین روال ذهن و زندگی مهمترین شالوده قوام و دوام ساخت های کوچک و بزرگ اند و تغییر آن ساخت ها بدون شناخت و تغییر این جزئیاتِ کوچک شدنی نیست.


#عباس میلانی
#مقدمه ای بر کتاب چند گفتار درباره توتالیتاریسم

https://tttttt.me/ecopolitist

هرمنوتیک دانشی است که از یک سو به معرفت شناسی فهم، و از سوی دیگر به هستی شناسی آن برمی‌گردد. مباحث اساسی این دانش، که در قرن هفدهم و دوران پس از قرون وسطای فری با دغدغه‌های دینی پا به عرصه وجود گذاشت، پیشینه ای طولانی در میان اندیشمندان اسلامی دارد. مباحث هرمنوتیکی در آثار متفکران مسلمان، البته نه در ذیل اصطلاح علمی هرمنوتیک، بلکه در ادبیات مربوط به چندین رشتهٔ علمی همچون معرفت شناسی، اصول فقه، اصول و تفسیر قرآن، و قواعد فهم حدیث کانون توجه قرار گرفته است.

با توجه به تطورات بنیادینی که در میان مکاتب هرمنوتیکی رخ داده است، به سختی می‌توان تعریف مشخصی از آن به دست داد؛ ولی با اندکی تسامح می‌توان موضوع دانش هرمنوتیک را «فهم انسان» در نسبت با امور گوناگونی همچون سخنان، مکتوبات و رفتارهای دیگران، و حتی همه اشیای خارج دانست. این شیوه، از سویی به تحلیل اصل فهم و فرایند تحقق آن، و از سوی دیگر به تبیین شیوه های تحقق فهم صحیح می‌پردازد. از این رو، در این دانش، هم هستی شناسی و هم معرفت شناسی فهم مد نظر است.

#هرمنوتیک
#مقدمه ای بر هنر فهم
#معرفت شناسی و هستی شناسی


https://tttttt.me/ecopolitist