#گزین_گویه
استاد #احمد_سمیعی_گیلانی
@cheshmocheragh

نگارش و ویرایش. #احمد_سمیعی_گیلانی. تهران: انتشارات سمت، ۱۳۹۳.
@cheshmocheragh

#گزین_گویه
استاد #احمد_سمیعی_گیلانی
@cheshmocheragh

زادروز #احمد_سمیعی_گیلانی
@cheshmocheragh

✍🏼 به احترام زادروز استاد #احمد_سمیعی (گیلانی)

در قدیم نویسندگی و دبیری صناعتی شریف بود؛ هم‌عرضِ صناعات شاعری و طب و نجوم، استعداد و مایهٔ علمی و ادبی و ممارست سه شرط ضرورِ آن بود. نویسنده می‌بایست مبلغ زیادی شعر، تمثیل، لطیفه، امثال در چنته داشته باشد، تتبع دیوان عرب و عجم کرده باشد، با قرآن و اخبار و آثار مأنوس بوده باشد، از هر دانشی و فنی اندکی دانسته باشد، علم فصاحت و بلاغت آموخته باشد، در مناظره و احتجاج ورزیده شده باشد و، پیش از همهٔ این‌ها، از عطیهٔ خدادادیِ نویسندگی بهره‌ور بوده باشد. امروز گویا همهٔ این شروط و آداب منسوخ شده‌است.

«زبان مطبوعاتیِ ما چه بوده و چه شده‌است؟»،احمد سمیعی (گیلانی)، در: گلگشت‌های ادبی و زبانی، گردآورنده: #سایه_اقتصادی‌نیا، دفتر اول، تهران: هرمس، ۱۳۹۱، ص ۱۳۵–۱۳۶)
#پرسه_در_متون
@cheshmocheragh

زادروز استاد #احمد_سمیعی_گیلانی
@cheshmocheragh

‍ 📚 سیر تحول ادبیات ژورنالیستی در زبان فارسی (دفتر اول: نخستین قلمهای ژورنالیستی). مجری و ویراستار: #احمد_سمیعی_گیلانی. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۸.

ژورنالیسم نوعی شیوهٔ قلم است و مخاطبانش عامهٔ شهروندان‌اند. می‌توان گفت پدیدهٔ ژورنالیسم در ایران با فعالیت‌های تبلیغیِ سید جمال‌الدین اسدآبادی و پیروان او و سپس با جنبش مشروطه پا گرفت. اما خلأ پژوهشیِ شایسته دربارهٔ این گونهٔ ادبی انگیزه‌ای شد تا پژوهش «ژورنالیسم در زبان فارسی و سیر تطور آن» در فرهنگستان زبان و ادب فارسی، زیر نظر استاد احمد سمیعی (گیلانی)، طراحی شود. در طی این تحقیق گسترده، نمودار جریان و رشد و تحول ژورنالیسم در زبان فارسی در دوره‌های مختلف تاریخی بررسی می‌شود . اولین حاصل این طرح با عنوان «سیر تحول ادبیات ژورنالیستی در زبان فارسی؛ دفتر اول: نخستین قلمهای ژورنالیستی» به چاپ رسیده‌است. این مجموعه شامل چهار فصل است و به موضوعاتی چون زمینه‌های ادبی و تاریخی در ادبیات فارسی، آغازگران روزنامه‌نگاری فارسی و مبحث روزنامه‌نگاری در ایران و هند، قلم‌های شاخص عصر ناصری و ویژگی‌های نثرهای این دوره و روزنامه‌نگاران این دوره، و در نهایت در فصل پنجم قلم‌های شاخص عصر مظفری و روزنامه‌نگاران و نثر‌های این دوره بررسی می‌شود.
#معرفی_کتاب
#روز_کتاب، #هفته_کتاب
#فکر_کردن_از_کتاب_خواندن_هم_مهمتر_است
@cheshmocheragh

🌱 زادروز استاد #احمد_سمیعی (گیلانی)

زمین انسان‌ها، اثری از #آنتوان_دو_سنت_اگزوپری (۱۹۰۰–۱۹۴۴)، نویسندهٔ فرانسوی، که به سال ۱۹۳۹ در پاریس منتشر شده‌است. این اثر به‌صورت یک رشته روایات گزارش مشهودات با پشتوانه‌ای از تفکراتی با معنای اخلاقیِ جمیل عرضه شده‌است. در یکی از فصل‌ها به نام «خط مواصلات هوایی»، نویسنده خاطراتی چند مربوط به کارآموزی خلبانیِ سال ۱۹۲۶ خود را در خط مواصلاتی یاد می‌کند. او نقل می‌کند که چگونه به تعلیم هانری گیومه، که این کتاب به وی اهدا شده، با «مناسک مقدسِ» حرفهٔ خود آشنا شده‌است. همچنین، می‌گوید که در خلوت پرواز، هر کوه، هر دره، هر خانه در نظر خلبانی که آسمان را «می‌روبد» همراهی است که آدمی نمی‌داند دشمن است یا دوست.

«زمین انسان‌ها»، ترجمهٔ احمد سمیعی (گیلانی)، مدخل در: فرهنگ آثار: معرفی آثار مکتوب ملل جهان از آغاز تا امروز، به سرپرستی #رضا_سیدحسینی، تهران: سروش، ج ۳، ۱۳۸۰، ص ۲۳۴۰.
#ترجمه

https://tttttt.me/cheshmocheragh

#گردهمایی
بزرگداشت استاد #احمد_سمیعی (گیلانی)
پخش مستقیم مراسم از:
https://www.aparat.com/gilan.farhang.gov.ir/live

@cheshmocheragh

✍🏼 دربارهٔ #زبان_معیار

زبان معیار گونه‌ای است که به قلمرو ملی و فراگیر اختصاص دارد و در میان همهٔ فارسی‌زبانان تحصیل‌کرده مشترک است. یکی از عوامل اغتشاش زبان معیار ورود عناصر زبانیِ متروک و منسوخ یا مهجور است، که ممکن است به مراتب آوایی، صرفی یا نحوی یا معنایی تعلق داشته باشند؛ مثلاً تلفظ نامأنوسِ «شَجاعت» به‌جای «شُجاعت». گرایش دیگری که زبان را از معیار دور می کند، اصرار در سره‌نویسی و عربی‌زدایی است. طرد عناصر عربی، زبان فارسی را کم‌خون و کم‌رمق می‌سازد. عنصر دیگر، گرده‌برداری از زبان بیگانه است که با ترجمه‌های ناشیانه شایع شده‌است؛ مثل «می‌رود که پیروز شود» به‌جای «چیزی نمانده که پیروز شود». کاربرد عناصر زبان محلی نیز خصلت معیاری را ضعیف می‌سازد. البته استفاده از این عناصر در محاوره تا حدی طبیعی است.

خلاصه‌شده از: #احمد_سمیعی (گیلانی). نگارش و ویرایش. تهران: سمت، ۱۳۸۷، ص ۵۱–۵۶.
#گزین_گویه
https://tttttt.me/cheshmocheragh